zondag 1 juni 2014

Week 1 roadtrip: Great Ocean Road

10-16 maart
Maandag namen dan echt afscheid van iedereen in het hostel en gingen we nog eens langs bij Ivar in Vapiano. Hij trakteerde ons op een laatste degelijke maaltijd bestaande uit een overheerlijke pizza en een bruscetta. Met een hele dikke knuffel, een droevig gezicht en een tot ziens verlieten we Vapiano. We reden nog langs de supermarkt om een heleboel proviand en dan hielden we tenslotte halt bij Phil en Flo die ons nog 50 dollar moesten. Daarna reden we met gemengde gevoelens Melbourne uit, een onbekende bestemming tegemoet. Die nacht hielden we halt op de parking van een tankstation, 7Eleven en McDonalds om de nacht door te brengen.

Dinsdagochtend reden we naar Geelong waar we de botanische tuinen bezochten. Eerst hielden we halt in een parkje aan het water om te lunchen. Het parkje was opgeleukt met houten mannetjes en vrouwtjes.







 De botanische tuinen waren prachtig, voor Verena viel het wat tegen omdat de allergieën keihard aanvielen. In eerste fase begon ze wat te sniffelen, daarna kwamen de traantjes, en tenslotte kon ze amper nog haar oogjes openhouden zodat ik haar als een blinde geleide hond de tuinen uitleidde! Zo snel mogelijk!



Woensdag reden we verder the Great Ocean Road af en stopten we bij de Great Ocean Arch, een houten monument dat werd opgericht om de mannen die de weg hebben aangelegd te eren. Na de WOI was er een grote werkloosheid onder de ex-militairen. Er werd dan ook geopteerd om 'the Great Ocean Road' grotendeels manueel door hen te laten aanleggen, om de werkloosheid te drukken.






Van daaruit reden we verder naar Lorne naar de Sheoak Falls. Onderweg stopten we bij verschillende uitkijkpunten, die ons veel mooie foto's van het ruwe kustlandschap opleverden. De Great Ocean Road is bezaaid met uitkijkpunten, waarvan de namen ons helaas niet allemaal zijn bijgebleven.

 Donderdagvoormiddag zijn we tot aan Splitpoint Lighthouse gewandeld. We wandelde via een paadje omringd door hoge begroeiing tot aan de top van de heuvel waar de vuurtoren zich bevindt. Onze app “Wikicamps” leidde ons naar een gratis kampeerplaats in het Great Otway National Park, nabij Blanket Bay. We hebben er uiteindelijk twee nachten doorgebracht. We reden eerst nog naar de winkel om voorraad in te slaan.



Toen we terugkwamen van de winkel ontdekten we tot onze verbazing een koala in de boom boven onze auto! Hoera, onze eerste (levende) koala. In het park zijn bepaalde gebieden compleet kaal gevreten door de overpopulatie van koala's.




 De volgende morgen werden we gewekt door het vrolijke gekwetter van mini-vogeltjes en zagen dat onze vuilnis (die we buiten hadden laten hangen) werd doorsnuffeld door een echidna!











We verkenden het park en vertrokken vol goede moed op aangegeven wandelroute. Helaas hield de bewegwijzering plots op, waardoor we in the middle of nowhere beroep moesten doen op ons gezond verstand en de GPS om de weg terug te vinden.
We kwamen tijdens onze zoektocht twee prachtige, grote roofvogels tegen. Adembenemend!

 




 Twee uur later stonden we terug op onze kampeerplaats, pakten we ons boeltje en trokken we verder.



We bezochten die dag nog Apollo Bay, Cape Otway en Gibson Steps. Apollo Bay is bekend om zijn verradelijke kustlijn, waar menig schepen zijn vergaan. Op verschillende plaatsen zijn deze scheepswrakken nog aanwezig. We reden langs Cape Otway en zagen in de verte de vuurtoren. Via de Gibson Steps, trappen uitgehouwen in de klifwand, daalde af tot op strand. We zagen er twee rotsen die losgeërodeerd zijn van het vaste land.
Dit waren de eerste van een hele reeks gelijkaardige rotsen.

Daarna reden we verder en bereikten we eindelijk de befaamde 12 Apostels. Het betreft een formatie van 12? stukken rots vergelijkbaar met de Gibson Steps. Het was duidelijk gehyped omdat de rotsen zo talrijk zijn op een beperkte afstand van elkaar.
Langs de hele kustlijn zijn eigenlijk zo'n rotsen te zien en heb je minder last van de toeristen.

 

Een beetje verder stopten we bij Loch Ard Gorge.
Een idylische baai waar zich een tragisch verhaal afspeelde. Een Brits schip, genaamd Loch Ard, liep er op de klippen. Slecht twee zielen overleefden de ramp. Een bijzonder dappere jonge man redde er het leven van een jonge dame. Hij voorkwam dat ze verdronk in de woeste golven door ze in veiligheid te brengen op het strand van de inham. Ze waren compleet uitgeput, waardoor de jongeman pas daags nadien uit de klif kon klimmen om hulp te gaan zoeken.


 Zo romantisch zou je denken, helaas, de jongedame keerde kort daarna terug huiswaarts en ze zagen elkaar nooit meer terug!
Het leek ons een uitzonderlijk moeilijke opgave om uit de klif te klimmen, want onze afdaling naar dit strand via de trappen, was al behoorlijk uitputtend! Op het strand waren twee grotten die duidelijk door de inslaande golven zijn uitgehouwen.





We sloten onze dag af met een wandeling door the Bay of Islands. We konden er bovenop een klifrand gaan staan en voelden de woeste inbeuken op de rostwand onder ons. Op de terugweg kwamen een gezinnetje tegen waarvan de bezorgde mama ons zei dat ons op de rand had zien staan en vond dat nogal gevaarlijk! We zagen het hen tien minuten later wel zelf ook doen.
De Bay of Islands is een estuarium van een rivier en tijdens onze wandeling zagen we verschillende resten van scheepwrakken en voornamelijk heel veel vastgeroeste ankers.

We reden landinwaarst naar een afgelegen kampeerplaats.

London Bridge
Zaterdag regende het pijpestelen, maar we lieten ons niet ontmoedigen en bezochten de Arch, de London Bridge en de Grotto. Bij het bezoeken van de Arch en de London Bridge konden we duidelijk de verschillende stadia in het vormingproces van de losstaande stukken rots zien. Het inslaan van de golven zorgden ervoor dat uitstekende kliffen geleidelijk weg erodeerden. In een eerste fase wordt een brug gevormd, maar wanneer de ondersteunende rots te dun wordt, valt het overhangende rotsgedeelte naar beneden.



De Grotto is een diepe inham, met een overhangende rots, dat een kijkvenster vormt waardoor je de zee kon zien. We kwamen er een verzopen jongeman tegen die zich duidelijk net iets te ver over de rand gewaagd had!

We reden verder naar Logan's beach, een baai die bekend staat als “nursery”, een plaats waar veel walvissen met kalfjes worden gespot. Helaas voor ons waren we er tijdens het verkeerde seizoen. Buiten een jogger die voortdurende de trappen op en af liep, was er bijzonder weinig te zien.

Die avond reden we terug naar ons ze kampeerplaats van vorige nacht omdat we zo al wat dichter bij onze volgede bestemming waren.

Zondagmorgen reden we richting de Grampians en arriveerden er in Dunkeld waar we het informatiecentrum binnenstapten. We werden er vriendelijk onthaald door twee oudjes die ons met alle plezier verder hielpen. De vriendelijke dame toonde ons waar we gratis konden overnachten en raadde ons enkele wandelingen aan. Ze vertelde ons ook dat een deel van de Grampians door hevige bosbranden nog altijd afgesloten waren voor het publiek. We schaften enkele kaarten aan en besloten nog twee korte wandelingen te maken. De eerste wandeling leidde ons naar Mount Sturgeon, een 3,5km lange wandeling die ons een voorsmaakje gaf van wat ons de komende dagen stond te wachten.

Daarna reden we verder tot aan het Salt Water Lake om te overnachten. Toen we er al een tijdje waren kwam een oudere man rondrijden, die zich afvroeg of we toevallig niets afwisten van een bbq die er zou doorgaan! Wij waren er echter de enige aanwezig, dus zat er voor de man niets anders op om terug te keren.

Marieke

Geen opmerkingen:

Een reactie posten