week 21 in Melbourne

17-23 feb

Maandag 17 febr was het nog eens mooi weer en besloten we samen met Ivar nog een uitstapje te maken naar de pier van St Kilda, om de pinguïns te gaan bekijken. We maakten van de gelegenheid gebruik om onze nieuwe roommate Jannemiek wat beter te kennen, en vroegen haar mee. We trokken eerst naar de IGA om wat alcohol aan te schaffen en daarna richting strand. Ivar had zijn nieuwe roommate, de Zwitserse Simone, meegebracht. Een hele vriendelijke kerel die ons allen meermaals aan het lachen bracht, vooral na een paar biertjes. Na ons bezoek aan de pinguïns keerden we terug richting hostel waar we tot in de vroege uurtjes hebben zitten babbelen.

Woensdag was opnieuw zonovergoten en we besloten daar goed gebruik van te maken. We trokken samen met Ivar richting het park aan het strand om daar van de zon te genieten terwijl we een boek lazen. We hebben nog wat langs de kust gewandeld waar we op een heleboel kitesurfers zijn gestuit.

Ook deze week ging de zoektocht naar een auto verder, alleen werd de motivatie er met de dag wat minder op.

Vrijdag hebben we extra uren moeten werken omdat de grote baas tegen Hannah, onze baas, had gezegd dat het hostel er nogal vuil bij lag. Dave en Alice, twee zotte mensen uit Engeland die reeds housekeeping deden in het weekend, vervoegden ons team om de klus naar behoren te klaren. Pas om 16u konden we aan ons middagmaal beginnen, dat we deelden met Dave en Alice. Daarna waren we serieus uitgeteld en besloten we ons met een chocolate chip cookie te installeren voor een filmavondje (we moeten niet liegen, een hele doos van die koekjes zal correcter zijn!).

Zaterdag 22 febr was er in het centrum van Melbourne het “White night Festival”. Er waren verschillende culturele activiteiten aan de gang en gratis musea te bezoeken. Er was muziek, kleurprojecties op gebouwen, performances, dansinitiaties, tentoonstellingen en nog zoveel meer.

Wij hebben onze culturele getinte avond rond 21u met een muziekvoorstelling genaamd “Rachmaninov Live” ingezet. Ik zie de kenners onder jullie al denken: “dat kan helemaal niet, de vent is toch al lang dood” of “is da niet ongelofelijk duur om een rasartiest de hele avond muziek te laten spelen?" Ja dat dachten wij ook en toen we de concertzaal binnengingen werd alles duidelijk. Op het podium stond een piano maar zonder pianist, want die was ingebouwd. De piano kon muziekrollen afspelen zoals bij een draaiorgel. Elk lied/ muziekrol werd aangekondigd door een man die telkens een kleine anecdote vertelde.

We hebben een halfuurtje zitten genieten van de mooie muziek en tegelijkertijd ook onze ogen de kost gegeven aan de architectuur van deze zaal.

Daarna trokken we de stad in en zagen we dat alle grote gebouwen verlicht waren met kleurrijke projecties.

Op Federation Square kon je deelnemen aan allerlei dansinitiaties en dat hebben we natuurlijk ook gedaan! Onze hiphop moves zijn er met rasse schreden op vooruitgegaan, maar Beyonce en haar shaking hips kon ons maar matig bekoren. We besloten het dansen te laten voor wat het was en terug de straten in te trekken.

Recht tegenover het Federation Square was er een klein theater waarin een rariteiten cabinet was geïnstalleerd. Onze nieuwsgierigheid was geprikkeld en de wachtrij was niet zo heel lang dus besloten we binnen te gaan. Op het scherm van het theater werd een filmprojectie getoond met de titel “Suspension”. Dat hield in dat mensen zich lieten ophangen aan vleeshaken en werden daarna eventjes rondgedraaid. Je kon de verwarring, ontsteltenis en soms het ongemak in de zaal horen. Wij waren euh ook nogal gechoqueerd. Verena vreesde zelf voor nachtmerries.

We hebben onderweg ook nog enkele performance artiesten bezig gezien. Het is te zeggen, ze stonden stokstil, maar ze waren aanwezig!

Net toen we de tram terug naar St Kilda te nemen, kregen we beiden een klein hongertje en was het frietjestijd!



Na een vermoeiende zoektocht zijn we geëindigd bij “Lord of the Fries” en dat enkel en alleen omdat ze zowaar Belgische saus hadden. Na wat wachten en intussen kletsen met andere zattere klanten waren we klaar voor onze portie voedsel. De frieten waren niet super maar konden er mee door. De Belgische saus alias mayonaise maakte veel goed. Na dat onze buikje gevuld was, voelden we ons toch wat moetjes en werd het tijd om huiswaarts te keren. Rond 5.30u belanden we uiteindelijk in ons bedje, voor wat voor mij althans een korte nacht ging worden.

                            

Zondag 23 febr werd ik om 8.50u gewekt door Dean, de receptiehulp, met de vraag of ik geen zin had om zijn shift over te nemen omdat hij graag wilde gaan surfen met de bazin, Hannah. Omdat ik nog helemaal slaapdronken was heb ik ja gezegd. Enkele minuten later hielp Sol me realiseren dat ik daarvoor wel moest opstaan en begon het mij te dagen dat ik mij onder de mensen moest begeven. Gelukkig was mijn collega en receptieverantwoordelijk Joe net zo uitgeslapen als ik en besloten we het onszelf gemakkelijk te maken. We wapenden ons met een stoel en een tas thee/koffie. We ondernamen alleen actie voor de hoogst dringende zaken. Verena kwam pas te weten rond 12u dat ik niet langer in mijn bed lag en was zo vriendelijk om mij te komen aflossen zodat ik nog wat slaap kon inhalen. Die slaappogingen waren niet echt succesvol omdat het nogal lawaaierig is in een hostel overdag, dus zijn we gewoon ’s avonds vroeg gaan slapen.

Marieke en Verena