Week 16-17 in Melbourne

(13 - 26 jan)

Verena's verjaardagskadootjes zijn aangekomen!

Maandag 13 januari zijn Phil, Flo en Catherine uit het hostel getrokken en in een sharehouse gaan wonen samen met Flo zijn vriendinnetje Coco. Omdat Catherine daardoor niet meer met ons housekeeping doet, hebben we een nieuwe collega gekregen, of twee eigenlijk. Sonja en Leonie ( twee Duitse meisjes). Sonja zou de komende drie weken ons team vervoegen en Leonie zou enkel Ivar vervangen wanneer hij moet gaan werken in Vapiano. Maar voor de eerste dag, om te wennen aan de routine konden we met vijf de housekeeping doen. 

Leonie had een aantal maanden geleden hier ook al de housekeeping gedaan en kreeg zoals Hanna beloofd had haar job terug. Ze was licht uitgedrukt nogal bjizonder. Ze is duidelijk een eenzaat en begon zonder iets te zeggen ergens te kuisen en kwam zo nu en dan kijken waar wij gebleven waren om dan weer te verdwijnen. Ze had duidelijk haar eigen ideeën over schoonmaken. Maar zolang ze haar werk deed lieten we haar gewoon doen! 

Sonja is een zeer vriendelijk meisje, die nogal onverwachts grappig uit de hoek kon komen. Ze viel direct in de smaak laten we maar zeggen en was nogal snel gewend aan de ongebruikelijke toestanden binnen het housekeeping team. Ik weet niet of we dit eerder al vermeld hebben maar Ivar heeft nogal de gewoonte om ons aan te moedigen door een ‘friendly slap on the ass’ onder het motto: “ no sas mouthing or smart assing”! We waren daar vreemd genoeg snel aan gewend, maar ik kan er inkomen dat voor een buitenstaander dat ongebruikelijke taferelen zijn.

Op dinsdag zijn we na de job samen met Catherine haar nieuwe woonst gaan bekijken. Ze had nog enkele laatste zakken op te halen en omdat wij zo lief zijn besloten we haar te helpen met dragen. Onderweg hebben we Flo’s vriendinnetje opgepikt en ook enkele dingen van haar overgenomen. Omdat Coco nogal zwaar geladen was besloten we halverwege de tram te nemen om toch net iets sneller ter plaatse te zijn. Eenmaal aangekomen bleek Catherine de deur maar niet open te krijgen. Na enkele verwoede pogingen gaf ze het op en liet ze Coco proberen. Die kreeg de deur na één keer proberen open! Oeps… Het huisje is niet bijzonder groot maar wel mooi. Er moest we nog heel veel schoongemaakt worden.

Vrijdag was de dag dat Verena haar geduld verloor! Leonie, een van de nieuwe housekeepers werkte ons al een tijdje op de zenuwen, maar op vrijdag liep het de spuigaten uit. Ze kwam eerst en vooral al meer dan een half uur te laat opdagen, maar in plaats van onmiddellijk aan de slag te gaan, besloot ze op het gemak nog een koffietje te maken en dan bij iedereen langs te dansen om zich te verontschuldigen! Ik had het al moeilijk om mij in te houden, dus heb ik ze straal genegeerd. Verena daarentegen kon het niet langer aanzien en zei vlakaf dat ze misschien beter iets nuttig zou gaan doen. Dat werd niet echt onthaald op een glimlach, meer zelf Verena werd er door Leonie op gewezen dat ze zo liever niet werd aangesproken. Waarop Verena antwoordde: “ I don’t care!”

Zondag hebben we het afscheid gevierd van Dimitri. De bedoeling was om samen naar een bar te trekken in Acland Street, maar omdat we al een half uur buiten in de wachtrij stonden toen de buitensmijter ons kwam vertellen dat het zeker nog een tijdje zou duren. We waren bijna aan de deur toen de hele groep besloot om het ergens anders te gaan proberen. Verena en ik waren het wachten dan al moe en besloten we maar opnieuw richting hostel te trekken. De reden daartoe was dat Verena eigenlijk heel dringend naar het toilet moest. Omdat we op de terugweg plots beslisten om misschien nog eens binnen te springen in 29th appartement (vanwege de goede herinneringen ;) ), maar we eigenlijk geen idee hadden hoe er te geraken, begon het bij Verena te dringen! Door mijn empathisch gevoel en de koude moest ik ook naar het toilet. Maar omdat het hostel nog lang niet in zicht was besloten we onze stoute schoenen aan te binden en tussen enkele auto’s te gaan wildplassen! Weeral iets dat we van onze bucketlist kunnen schrappen!

Van zondag 19 januari tot 26 januari hebben we vooral veel tennis gekeken. Ik heb vaak geprobeerd om Verena te overtuigen dat Rafael Nadal echt wel een goede speler is, om niet te zeggen de beste. Maar ze wilde het maar niet aanvaarden :p. Het is pas tijdens de finale, toen hij lag te creperen van de pijn dat ze toch enige tekens van sympathie voor hem begon te tonen.

Op zondag 26 januari was het naast de finale van de Australian Open ook nog Australia Day. En dat zijn we gaan vieren in Hanna’s appartement. We waren eerst niet van plan om te gaan, maar omdat we toch niets anders te doen hadden, zijn we dan toch maar naar daar afgezakt. Omdat we niet helemaal uit de toon wilden vallen, besloten we een fles wijn mee te nemen. En dat er gedronken werd. Met de gevolgen van dien: hangover time :D

Verena & Marieke