maandag 4 augustus 2014

Fruit plukken mei

28 april-4 mei

Maandag brachten we bijna de hele dag door in de bibliotheek van Port Augusta, zoekend naar een job. We belden opnieuw naar ‘the harvest trail’ voor een update van de jobopties in de fruitpluk, helaas hadden ze weer niks nieuws te melden. We reden zwaar ontgoocheld terug naar onze kampeerplek aan Horrock’s monument. Toen we er arriveerden zagen we er een campervan staan en hadden we een gesprekje met Paul, een oudere man die samen met zijn vrouw Diane door South Australia aan het reizen was. Terwijl we ons avondeten aan het naar binnen werken waren, in de auto aangezien we niet meer gewend zijn aan de koude temperaturen, kwam den Paul nog eventjes zijn licht op steken en bood ons aan een douche te nemen in hun campervan de ochtend erna.


Dinsdag werden we zeer vriendelijk onthaald door Diane in de campervan, waar we dus een douche gingen nemen. Ze stuurde haar man op de wandel, zodat de 'meiden onder elkaar' in alle privacy konden genieten van een warme douche.

We hebben er ook nog een heerlijk ontbijtje gegeten en het koppel babbelde erop los. Ze waren heel nieuwsgierig naar wat ons plan was en wensten ons veel succes met de jobhunt.

Ze konden ons uiteraard ook niet laten gaan zonder ons een gezond en homemade avondmaal mee te geven. We kregen een gigantische portie 'stoofpotje' mee, met de suggestie er een pureetje of rijst bij te maken. En enkele zelfgemaakte koekjes met dadels en amandelen!

Onze dag starte dus bijzonder goed, en vol goede moed vertrokken we naar de bieb. We belden naar 'the harvest trail' en er werd ons meegedeeld dat er mogelijk een job was in Renmark. Het was een 'packingjob' waarvoor we ons moesten inschrijven in een interimkantoor in Renmark, in persoon. Aangezien Renmark op een viertal uur van Port Augusta ligt, besloten we rond de middag te vertrekken. We waren net op tijd om ons om kwart voor vijf te melden in het kantoor en wat papierwerk in te vullen.

We gingen nog snel naar het informatiecentrum en kregen er te horen dat er twee gratis kampeerplekken in de directe omgeving waren. We reden naar 'Plush's Bend' en parkeerden er voor de nacht.


Woensdag regende het pijpestelen en kregen we maar geen feedback van het kantoor. We besloten erheen te gaan en babbelden er met een kerel die ons vertelde dat hij nog aan het wachten was op nieuws van een aantal bedrijven. Hij vroeg ons hem op te bellen omstreeks drie uur, toen we dat deden mochten we ons gaan aanmelden... Enja de job was binnen! We doorliepen een papierwinkel om alles in orde te brengen en moetsen een video bekijken over de do's en dont's bij het fruitplukken,
waar we dan ook een test over moesten invullen... Nuja we leerden er dat we de vruchten moeten afknippen en dat de steeltjes 1 tot 2 mm lang mogen zijn, dat we de zak al half in de bak moeten laten zakken alvoorens deze te legen en dat je steeds met twee voeten op de ladder moet staan.


Donderdag was het weer wat beter en kregen we het nieuws dat we 's anderdaags mochten beginnen: clementientjes plukklen bij het bedrijf Amaroo Orchard. We hebben de rest van de dag niet echt veel gedaan, Marieke was verdiept in het laaste boek van de Millenium trilogie.

Vrijdag was het dan zover: dag 1 van de job! We trokken om 8 u 's ochtends naar de verzamelplaats, vanwaar we dan de bazin moesten volgen de boomgaard in. We kregen onze werktuigen: een buidelzak en een snoeischaar. We kregen een rij bomen toegewezen en plukken maar!

We moesten een selectie maken in de vruchten; de groene clementientjes mochten aan de boom blijven hangen. Al de rest dus plukken en in de bak gieten. De bak werd dan door de tractor bij tijden wat verplaatst, waardoor we dus niet al te ver moesten lopen om onze volle zak te legen.

5- 11 mei

Onze dagen zien er allemaal wat gelijkaardig uit. Vroeg wakker, wachten op een sms met de starttijd voor het plukken, klaarmaken en naar het werk vertrekken. Zo veel mogelijk plukken, want hoe meer je plukt hoe meer je verdient. En dan aan het eind van de dag, meestal snel nog naar de winkel en dan kookje zetten. Waarna we uitstrekken op de matras en nog wat ontspannen alvoorens we vroeg onder de veren kruipen.

Dat de snoeischaartjes bijzonder scherp zijn is al gebleken: twee keer in dezelfde vinger gesnipt :D Niet zo fijn en bijzonder bloederig!

Onze kledij lijdt ook bijzonder onder onze plukavonturen. De broek en trui van Marieke zijn meer gat dan broek en trui. Ze heeft al een aantal herstelwerken ondernomen, helaas zijn de bedoornde takken sterker dan onze kleren en onze huid. Er werd ons aangeraden om een trui met lange mouwen en een lange broek te dragen als bescherming tegen de takken, insecten en zon te dragen. Helaas bieden onze truien ons bijzonder weinig bescherming tegen de doorns op de takken.

Als het regent dan krijgen we een dag vrijaf omdat plukken dan minder prettig is, en ook wel wat gevaarlijk. We hadden vrijdag en zaterdag vrijaf. We zijn dan naar het Berri gereden, om daar in de bib de dag door te brengen. In de bibliotheek in Renmark kunnen we onze electronica niet opladen, wat bijzonder irritant is. In Berri is dat dus wel mogelijk.

Zondag was het weer opgeklaard en mochten we terug aan de pluk gaan. Het fruit was nog wat nat, wat niet zo heel fijn is. Ook al warmt het hier snel op, natte handschoenen en mouwen zijn niet zo aangenaam.

12-18 mei


Hele week geplukt! De ene dag al wat meer dan de andere. We ondervonden van de week hoe het voelt om van de ladder te peren! Safe to say dat het onze dag niet was zaterdag 17 mei. We hadden die ochtend geen bericht gekregen met de starttijd van de dag. We besloten zelf een bericht te sturen en bleek dus dat we het bericht niet hadden ontvangen. Met een half uur vertraging begonnen we dan aan onze dag. Het was vrij vochtig in onze boomrij en ik viel dus van mijnen ladder. Ik kon me nog draaien en een soort van sprong maken, waardoor ik dus cava lande. Niet veel later hoorde ik wat geruis in de bomen aan de overkant van de rij en zag Marieke opkrabbelen. Die dag hebben we elk een tweetal keer kennis gemaakt met de grond :D

19-25 mei

Maandag, dinsdag en woensdag hebben we clementientjes geplukt. Aangezien nu alles al echt rijp is gaat het plukken wat sneller, want we moeten dus geen selectie uitvoeren. Het merendeel van de bomen is echter al eens geplukt geweest, dus moeten we er nu een tweede keer over gaan. Wat dus inhoudt dat bepaalde bomen zo goed als leeg zijn en andere nog vol hadden hangen. We hebben ook een aantal kleine regenbuitjes over ons heen gehad maandag. Gladde ladders, natte handschoenen en doorweekte kledij... minder aangenaam. De rest van de week was bijzonder warm, de heetste mei in 100 jaar blijkbaar! Zweten dus :D

Donderdag mochten we beginnen plukken in een nieuwe sectie van de boomgaard, waar er Daisy manadrijntjes groeien. De bomen zijn echt overladen met grote vruchten, waardoor we in staat zijn om sneller en dus meer te plukken. Donderdag hebben we echt goed doorgewerkt en waren we in staat om 4 bakken te plukken. De dage erna vulden we steeds drie bakken. De bomen hangen helaas niet allemaal zo vol en opvallend is ook dat deze bomen veel grotere doornen hebben. Marieke snipte in haar vinger en door haar nagel. Niet zo een fijne ervaring!



Eind mei arriveerde het pakket dat mijn ouders hebben opgestuurd! We genoten van de chocolade, m&m's en de biertjes! Onze buren: Charmaine en Bryan genoten mee van onze Belgische delicatessen.

dinsdag 17 juni 2014

Week 6 roadtrip: 'The Red Centre'

14-20 april

Maandag bezochten we de bib, en brachten er bijna de hele dag door. De zoektocht naar een job is weer van start gegaan en vol goede moed schuimden we dan ook het internet af. In de namiddag ondernamen we een poging om een museum te bezoeken, het was helaas bijna sluitingstijd en ook vrij duur dus besloten we het te laten voor wat het was. We reden naar 'Anzac Hill lookout' en keken over de stad 'Alice Springs' uit. Daarna bezochten we ook nog het 'Telegraph park'. We namen er een kort kijkje en reden dan terug naar ons aloude kampeerplek langs de 'Stuart Highway'. Op de kampeerplek werden we vergezeld door twee Belgen, Maité en Nico en de Duitse Cat. We babbelden tot in de late uurtjes. Er stond ook nog een Amerikaanse motard geparkeerd die ons wist te vertellen dat Mars net vandaag bijzonder dicht ten opzichte van de aarde stond, een vrij uitzonderlijk fenomeen. Het kon ook aan onze verbeelding hebben gelegen, maar die “ster” waar hij op duidde zag ook lichtjes rood!

Dinsdag zijn we gewapend met cv (eigenlijk niet maar we zouden het emailen :p) een aantal winkels binnengestapt, maar helaas hadden we geen succes. We besloten opnieuw het internet af te zoeken, wat de rest van onze dag vulde. Terug naar de kampeerplaats en hopend op meer succes voor morgen.

'S anderdendaags brachten we opnieuw door in de bib, de zoektocht naar een job verliep niet zo vlot. Toen we 's avonds terug op de kampeerplek aankwamen waren er twee Zweden en een ouder Australisch koppel aan het eten. We besloten hen te vervoegen. Eén van de Zweedse jongens babbelde en dronk erop los. Het was bijzonder hilarisch en een zeer fijne avond. De volgende ochtend hadden we nog een leuke babbel met het oudere 'hippie' koppel. Ze zijn fervente pottenbakkers en vertelden heel wat verhalen, doorspekt met levenswijsheden.

Aangezien we besloten hadden om een tour te maken naar Ayers Rock moesten we nog wat praktische regelingen treffen. We hadden wat moeite bij het vinden van een veilige plek om onze auto achter te laten. Ons meest dierbare bezit moest toch veilig achterblijven terwijl we 'The Red Centre' exploreerden. Na wat telefoontjes vonden we tot onze grote opluchting een relatief goedkope parkeerplek op een camping. We besloten dan ook maar er de nacht voor de tour door te brengen. Eenmaal daar vroeg de receptiedame welke tour we gingen doen en waar ze ons gingen oppikken. Toen we haar vertelden dat we opgepikt zouden worden aan een hostel in Alice Springs (5 km van de camping), nam ze prompt haar telefoon en verwittigde de touroperator dat deze twee meisjes op dit adres (aan de camping) moesten worden opgepikt. Blijkbaar aanzien sommige mensen ons hier als twee kleine meisjes die ze dan overbeschermen en helpen! :D
We namen er een heerlijke douche en kookten er een vrij uitgebreide maaltijd. We pakten nog snel onze zakken en kropen dan in bed. Ik keek niet echt uit naar de ochtend, aangezien onze wekker op 4.45 u geprogrammeerd stond!

Donderdag 17 april werden we om 6 u opgepikt door Jenny, onze gids doorheen 'The Red Centre'. We hoorden het busje al van ver aankomen, het oude busje rommelde” en sputterde erop los terwijl Jenny haar best deed om op te trekken. Jenny is een jonge sympathieke vrouw die in een ietwat vreemde outfit uit dit busje klauterde. Ze leek op een scoutsleider in haar driekwart-legging, short erover, hemd met bodywarmer eroverheen en uiteraard een grote hoed.
We reden naar drie hostels waar onze (voornamelijk Aziatische) reisgenoten opstapten. We kregen direct wat m&m's van twee Zuid-Koreanen.



De rit naar 'Yulara: Uluru & Kata Tjuta National Park' was vrij lang, om en bij de 440 km. De 1e stop die we hielden was aan een kamelenboerderij (eigenlijk dromedaris!), waar je dus een ritje kon ondernemen op zo een beest. Rond 13 u kwamen we dan aan op de plek waar we de eerste nacht zouden doorbrengen.




We aten er een heerlijke lunch: sandwiches met kaas/hesp en verse rauwe groentjes. We mochten alles zelf bereiden!

Na de lunch reden we het park dan binnen en hielde we onze eerste stop bij 'the Cultural Centre' waar er informatie en tentoonstellingen waren over Ayers Rock.
We leerden er de Aboriginal benaming van Ayers Rock: Uluru, The Olgas: Kata Tjuta en King Canyon: Watarrka.




De verhalen die de vorm van Uluru verklaren vormen de kern van de tentoonstelling in het cultureel centrum. Aangezien er getuigenissen bij zijn van Aboriginals mochten er geen foto's genomen worden. We leerden er ook dat het park terug is gegeven aan de Aboriginals en dat zij nu dus besloten wat ze ons lieten zien.


Er werd ook aangegeven dat ze liever niet hebben dat de rots beklommen wordt. Uit respect voor hen en hun cultuur besloten we prompt dat dan ook niet te doen.

Mutitjulu Waterhole
Na deze informatie te hebben opgeslagen reden we dan naar 'The Rock', waar we dan een wandeling maakten rond een deel van deze monoliet. We deden de 'Kuniya walk', 'Mutitjulu Waterhole' en 'Lungkata Walk'. We namen bijzonder veel foto's van de rots.
 Hier en daar waren er belangrijke spirituele en culturele plekken van de Aboriginals, en daar stond dan een bordje met de vraag om geen foto's te nemen.





We ontdekten ook een aantal schilderingen en voelden ons eventjes klein toen ons duidelijk werd dat een kleine overhangende rots met kijkgat dienst deed als schuilplaats voor de kleine jongetjes vanwaaruit ze dan konden zien hoe hun vaders jaagden.
Aan het einde van de wandeling zagen we dan de plek die gebruikt werd om Uluru te beklimmen. Ondanks de vraag om het niet te doen, waren er toch heel wat mensen die de klim ondernamen. Deze klimpartij heeft reeds 30 mensen het leven gekost!

We wandelden naar de parkeerplek, waar Jenny ons opwachte met een stukje heerlijke cake. Het was een bijzonder mooie wandeling, en zeer heet. Jenny vertelde ons dat Uluru 's werelds grootste monoliet is en dat door de druk op de steen, deze zich naar boven had gewerkt.


Na de wandeling reden we naar 'the sunset viewing area' en volgde er een hele fotosessie terwijl de zon onderging over het woesntijnlandschap met Uluru en Kata Tjuta tegen de horizon.


We reden terug naar de kampeerplek en hielden er een barbecue. Marieke nam het voortouw en roosterde en draaide er de kamelenworstjes. We aten er ons buikje rond met kamelenworst, kangeroosteak en gewoon biefstuk vergezeld door koolsla en gebbq'de aardappeltjes. Het was dan ook al een eeuwigheid geleden dat we nog eens een deftig stukje vlees hadden gegeten.
Onze eerste nacht onder de sterren in een swag! Een swag is een soort van eenpersoonstent/slaapzak. Het is eigenlijk een soort van slaapzak met een matras erin, die vervaardigt is uit dik canvas en dat je over je hoofd kan trekken. We rolden ze open en dan volgde er een uitgebreide uitschudsessie om er zeker van te zijn dat er geen insecten en zand in de swag zaten. Slaapzak en laken erin en dan helemaal dichtgeritst met de sterrenhemel als plafond als een blok in slaap gevallen.

De ochtend kwam veel te vroeg: opstaan om 5u, zodat we de zon zouden zien opgaan over Yulara. We maakten ons snel klaar en genoten van een boterham met een heerlijke laag choco!

Na de zon te hebben zien opgaan reden we naar Kata Tjuta, wat vele hoofden betekent. Het is eigenlijk een steenmassa die door de druk zich dus ook boven het aardoppervlak heeft verheven.
Kata Tjuta is een belangrijke spirituele plaats in de Aboriginal cultuur, waar Aboriginal vrouwen tot op de dag van vandaag niet komen. We ondernamen er een wandeling doorheen 'The Valley of the Winds' waarbij we halt hielden op een tweetal uitkijkpunten. Zo overzagen we een prachtige groene vallei tussen de grote stenen heuvels.


Uluru en Kata Tjuta bestaan uit ijzerhoudende zandsteen waar heel wat winderosie vrij spel op heeft. De grond rondom deze steenmassa's is echter zachter dan het gesteente, waardoor de grond dus erodeerd en de stenen dus 'groeien'. Vervuiling, door mensen die hun behoefte doen of er een batterij van de camera's achterlaten heeft voor verkleuringen gezorgt op de gesteenten.
We reden na de wandeling terug naar de kampeerplek waar we kippeschnitzels tussen hamburgerbroodjes verorberden. Overheerlijk met wat groentjes. Na de lunch reden we 300 km, naar de camping voor de tweede nacht. Eenmaal daar toegekomen namen Marieke en ik het voortouw en bereiden er een spaghettisaus. Na twee borden waren we meer dan voldaan en aangezien we hadden gekookt lieten we de afwas voor de anderen en gingen we douchen.



We maakten dan snel nog wat boterhammetjes voor de volgende dag en genoten dan van twee warme choco's aan het kampvuur. De sfeer was wat kalm, maar uiterst aangenaam. Onze tweede nacht in de swags! Terwijl we aan het indommelen waren hoorden we ergens in de verte dingo's blaffen.
Opnieuw een vroege start om 5u! Een boterhammetje met confituur en dan terug de bus op richting Watarrka. We beklommen er de 'Hart Attack Hill' en doorliepen dan de kloof. We namen een kleine ommetoer naar 'the Garden of Eden', een prachtige oase aan een waterpoeltje. In de kloof waren er nog sporen zichtbaar van een brand en een relatief recente instorting (1970). We zagen ook een aantal fossiele afdrukken van zeekomkommers.
Het landschap wordt beschreven als 'beehives' omdat de erosiewerking het landschap zodanig heeft uitgesleten. 















Ook dit land, Watarrka, is terugggeven aan de rechtmatige bewoners. Ze staan toe dat toeristen hun land bezoeken, maar de belangrijkste delen zijn niet toegankelijk voor ons. De wandelingen zijn zo geleid dat de heilige plaatsen omzeilt worden.

De tour eindigde met deze mooie en informatieve wandeling en we reden dus terug naar Alice Springs. Het was echt een onvergetelijke ervaring, die we voor de rest van ons leven zullen koesteren. Het is spijtig dat we nooit de spirituele betekenis zullen kennen, maar onze ervaring ging toch dieper dan een wandeling rond de grootste monoliet ter wereld, een wereldwonder.

Safe to say: We totally rocked the centre! :D



Eenmaal terug in Alice Springs pikten we onze auto op en reden teug naar onze kampeerplek. 

Zondag was het Pasen en hielden we een rustdag. We wasten wat kleren en voor de rest van de dag genoten we van het goede weer en de mooie omgeving. Tegen de middag kwam een busje opgereden met een heleboel senioren in. De begeleidster, een superenthousiaste dame, had de oudjes ontvoerd om hen een heerlijke spannende dag te bezorgen! Onze rustplaats was hun eerste halte. Ze installeerden zich aan een van de tafeltjes, maar niet voor alles proper werd gemaakt met vochtige doekjes en van een felroze tafelkleedje werd voorzien! Het was tijd voor hun aperitiefje! Daarna sprongen ze opnieuw hun busje in, een volgende bestemming te gemoet.


Verena en een beetje Marieke :)

maandag 16 juni 2014

Week 5 roadtrip: Mount Remarkable-Alice Springs

7 – 13 april

Maandag 7 april: We hadden een pijl gezien naar een wandelpad, ‘the Melrose Nature Walk’. We volgden dit pad voor een half uurtje, toen we inzagen dat dit pad ons niet op 'Mount Remarable' zou brengen keerden op onze voetstappen terug en reden wat terug richting het stadje 'Melrose'. Daar vonden we een tweede wandelpad. We volgden het pad, maar dat splitste zich al snel zonder enige aanduiding. Na wat verloren te hebben gelopen stuitten we op een monument en een bewegwijzerd pad de berg op. Na een korte lunchpauze besloten we de berg op te klimmen. Het pad liep langs steile afgronden en was bij tijden moeilijk begaanbaar aangezien het bestond uit losliggend steengruis. Het was wel duidelijk dat er een aantal landslides hadden plaatsgevonden, en in één van deze kloven zagen we de restanten van een klein vliegtuigje.

Na vijf uren te hebben gewandeld bereikten we onze auto. We liepen snel nog een toertje over de hangbrug en reden toen door naar ‘Horrocks’ monument’, waar we aan een sneltempo een grote pot noedels hebben klaargemaakt omdat de vliegen ons in hordes aanvielen.

Dinsdag 8 april: We werden abrupt gewekt door zeer lawaaierige werkmannen, die aan de overkant van de snelweg een omheining aan het herstellen waren. We reden een tiental km terug om 'Hancocks’ lookout' te gaan bezichtigen. Vanop het uitkijkpunt zag je aan de ene kant de bergen (waaronder 'Mount Remarkable') en aan de andere kant de kust (met bovenaan 'Port Augusta' en 'Port Pirie' aan de andere kant). Daarna reden we 'Port Augusta' binnen en bezochten we het 'Wadlata outback center', waar de geologische tijdlijn van Australië in beeld wordt gebracht. De kolonisering van Australië kwam ook uitgebreid aan bod, waarbij de hoop op een binnenlandse zee dik tegenviel aangezien er uitsluitend een rode woestijn werd ontdekt. We zagen er ook een aantal informatieve filmpjes over de outback en de materiële cultuur van de aboriginalgemeenschap. Het heeft de hele dag geregend, het kwam dus goed uit dat we de hele namiddag in het museum door hebben kunnen brengen.

We hebben dan nog snel inkopen gedaan en een nieuw stoofje aangeschaft, aangezien het oude niet meer naar behoren wilde branden. We reden vervolgens door op zoek naar een kampeerplek. De invallende duisternis en de aanhoudende regen bemoeilijkte onze zoektocht. Uiteindelijk vonden we een geschikt plekje op 'tent hill rest area’.

Woensdag 9 april: Hele dag onderweg geweest, waarbij we gestopt zijn bij een aantal pittoreske uitkijkpunten. Het heeft de hele dag geregend, wat niet overeenkwam met ons beeld van een reis door de woestijn. We besloten om op 90 km van 'Coober Pedy', in 'Ingomar North rest area' te stoppen voor de nacht.

Donderdag 10 april: Na een uurtje rijden bereikten we 'Coober Pedy', de stad in de woestijn waar de helft van de bevolking ondergronds leeft om aan de ziedende hitte te ontsnappen. Al was de hitte ver te zoeken, het regende en waaide voor dood! We reden naar het informatiecentrum waar we vooral gebruik hebben gemaakt van het gratis internet. We besloten dat het tijd was voor een warme douche, en dus een nacht door te brengen op een camping. Uiteraard ging onze voorkeur uit naar de goedkoopste, en dus reden we Coober Pedy terug uit om op vier kilometer van de stad op een afgesloten kampeerplek ‘Riba’s’ te verblijven. We genoten met volle teugen van de douche, het was dan ook al een tijdje geleden dat we deze luxe nog hebben gehad. Daarna volgde een uitgebreide kooksessie en aangezien er gratis internet was, een blog-sessie. We hebben heerlijk geslapen op de stille kampeerplek.

Vrijdag 11 april: Vandaag zijn we compleet uitgerust gestart aan de rit van Coober Pedy naar Alice Springs. Alvorens onze reis te hervatten besloten we een bezoek te brengen aan de ondergrondse kerken in Coober Pedy. We stapten niets vermoedend binnen in ‘the Rivival Church’, waar we al snel in het snotje hadden dat de geloofsgemeenschap ietwat vreemde overtuigingen deelden. Onze vermoedens werden bevestigd toen Colin binnenwandelde en ons vroeg of we de heilige geest al ontvangen hadden. En uiteraard in tongen hadden gesproken, want dat doet iedereen daar blijkbaar. Met ingehouden lach bleven we respectvol en het leverde ons een gratis rondleiding op door de tunnel onder de ‘kerk’ (eerder hol met stoeltjes in). We zagen er een aantal gefossiliseerde schelpen onder black light. Hij toonde ons de schachten die initieel toegang gaven tot de mijn, die nu dus als kerk wordt gebruikt. Hij raadde ons aan om het ondergronds motel naast de kerk te gaan bezoeken, waarna hij nog wat godsdienstige shit spuide en ons wat boekjes meegaf over Revivalists in Europa.
We besloten het erop te wagen en stapten de receptie van het motel binnen. We mochten direct een kijkje nemen en daar werden we opnieuw getrakteerd op een bezielde godsdienstige monoloog van Ben, de eigenaar van het motel. Hij probeerde ons te overtuigen dat als je de bijbel niet letterlijk volgt, je niet in de hemel zal terechtkomen. Hij ging zelfs zover dat hij alles (familie en vrienden) zou opgeven als dat niet Gods weg zou zijn, hij wou het op de ‘juiste manier’ doen. Hij hield ons een uur aan de klap en liet ons dan snel het ondergronds labyrint zien waar je in alle luxe kan overnachten. Hij was een beetje uit zijn doen vertelde hij ons omdat ze net bestolen waren. Bij het uitgraven van de motelkamers is een grote cluster opaal aangetroffen, ter waarde van een half miljoen AUD. De grootste stukken lagen tentoongesteld in het motel, en die waren gedurende de nacht gestolen.

We zijn dan nog snel de Anglicaanse catacomben kerk gaan bezichtigen. We hebben Coober Pedy achter ons gelaten, en reden nog een 300-tal kilometer richting Alice Springs. We besloten rond half zes te stoppen en kamp op te zetten. Niet lang nadat wij op de kampeerplek waren toegekomen arriveerde een old timer die we eerder voorbij gereden waren. Een autootje van het jaar des heren 1930, zonder deurtjes. Hilarisch om daar dan twee oudere mannen te zien uitklimmen. We hebben een praatje met hen gemaakt, en kregen de ene na de andere anekdote over al hun avonturen en reizen. Ze vertelden ons dat de auto echt een “vrouwenmagneet” is, het is te zeggen, vooral vrouwen die dezelfde leeftijd hebben als de auto! Hilarisch!

Zaterdag 12 april: hadden we nog een 200 tal km voor de boeg vooraleer we Alice Springs bereikten. Daar toegekomen gingen we onmiddellijk naar het informatiecentrum op zoek naar interessante plekken die we hier moesten zien. De wifi hield ons efkes bezig, het was ook al enkele dagen geleden dat we bereikbaar waren geweest.

Zondag 13 april: hebben we opnieuw wat rondgehangen in Alice Springs. We zagen er heel wat Aboriginals ronddolen in en om de stad. Aan de stad passeert een rivier, maar gedurende het merendeel van het jaar staat deze rivier droog. In deze droge bedding groeperen Aboriginals. Deze aanwezigheid van rondhangende mensen geeft een wat vreemde sfeer, vooral omdat ze soms op bijzonder harde toon praten in hun eigen taalwat voor onscompleet onverstaanbaar is.

Verena

Week 4 roadtrip: Robe-Adelaide

31 maart- 6 april

Maandag 31 maart bereikten we eindelijk Robe en hielden halt in het informatiecentrum. We reden tot aan de “Old Goal”, de restanten van een primitieve gevangenis vanwaar we wandelden tot aan “ The Obelisk”, een vierkantige vuurtoren die rood-wit geschilderd is omdat de vissers klaagden dat hij niet zichtbaar was tegen de witte kalkstenen rotsen. Het leek eerder op een groot uitgevallen ijsje :D

In het infopunt hadden we een infoblaadje meegekregen waarop alle adressjes met overheerlijke lokale specialiteiten verzameld stonden. We besloten hiervan gebruik te maken en onszelf nog eens te trakteren op “fish and chips”. Na deze zalige maaltijd zijn we nog naar de lookout over 'Beacon hill reserve' gaan kijken. Op de hoogste heuvel is een klein torentje opgetrokken van waarop de omgeving overkeken kan worden. Opvallend was de ophoping van een soort zwarte slakjes op dit torentje.

We sloten onze dag af op een gratis kampeerplek, waar verschillende grappige campers aanwezig waren (uitschuifbare stukken en daken in allerlei vormen en kleuren).

1 april begonnen we met wat verloren rijden! Onze eerste stop was bij 'The Granites', een prachtig lang strand waar een drietal grote granieten in de waterlijn liggen. Er zouden dolfijnen moeten te zien zijn geweest, helaas waren we niet in staat ze te spotten!

Daarna doorkruisten we 'Coorong National Park'. We reden langs imense zoutmeren gevuld met vogels en overzagen gigantische vlaktes met lage begroeiing. We stopten aan een meer waar sporen te zien waren van een poging tot uitkappen van een putdeksel voor een waterput uit de zandsteen. Deze plek had de toepasselijke benaming: 'Well coverstone'. Het was er heel erg warm en toen we uiteindelijk de beschaving weer inreden, besloten we voor een ijsje te gaan. We wandelden de winkel echter uit met een meloen en gerookte ham :D. We overnachten aan de 'Menupie lookout'. De hitte werd gelukkig wat verdreven door een onweertje en een stortbui.

Twee april begon met een bezoekje aan 'Tailem Bend'. Een minigehucht met een infopunt dat ook het lokale treinmuseum was. We kregen er een rondleiding door een wat oudere man, nuja het was te zeggen hij volgde ons gewoon bij onze ontdekkingstocht door het museum en kon zo hier en daar wat info geven. De speeltuin naast het museum was eigenlijk iets leuker :D

Daarna zijn we doorgereden naar 'Murray Bridge', waar we de kunstgallerij hebben bezocht en er een aantal prachtige potten hebben bewonderd. In het informatiepunt was ons aangeraden om een aantal parken te bezoeken. Het weer was echter niet al te bijster en de parken waren dan ook niet zo aantrekkelijk. We reden ze snel door en waren wat verbijsterd over de hoeveelheid krijsende kaketoes.

Donderdag cruisden we door de 'Adelaide hills'. Er waren een aantal bijzonder steile afdalingen, waar speciale remstroken voor vrachtwagens waren voorzien. Het was echt opvallend hoe traag en voorzichtig er werd gereden. Het is echt een prachtig natuurgebied dat doorsneden wordt door de snelweg. We bereikten 'Adelaide' in de voormiddag en parkeerden aan het 'Aquatic Centre', vanwaar we dan te voet de stad in trokken.

We besloten te overnachten net buiten de stad aan een voetbalveld. 'S ochtends bij het inpakken van onze auto kwam de buurvrouw even haar licht op steken. Ze vond het super dat we door het land aan het reizen waren, maar stiekem was ze ook wat bang van die vreemde auto die voor haar deur geparkeerd stond. Ze bood ons vanalles aan, maar het praatje was voor ons meer dan genoeg om onze dag goed te maken. We bezochten het 'SA museum', waar er net een nieuwe tentoonstelling liep over Aboriginals: Ngintaka. Het was de voorstelling van een verhaal waarin een reuzesalamander een goede maalsteen van een groep Aboriginals stal en ermee vluchtte. De groep mensen achtervolgden hem en bij deze tocht maakte de reuzesalamander een aantal kenmerkende eigenschappen in het landschap. De verhalen van Aboriginals hebben verschillende lagen aan betekenis, en hier was de verklaring van het ontstaan van het landschap en een geografisch overzicht wel erg duidelijk. Er mochten helaas geen foto's genomen worden van deze tentoonstelling.

We zagen er ook een aantal anthropologische beelden waarop te zien was hoe een bepaald gebak 'demper' wordt gemaakt. Opvallend is dat hun gebak rechtstreeks in de as werd gebakken. Een ander videofragment toonde een expeditie naar een aantal rotsschilderingen, waarbij vrij onverwacht een gigantische schildering van een soort slang werd gevonden. De rest van het museum was sterk vergelijkbaar met een aantal andere musea dat we hebben bezocht. Zo waren er hier dus ook opgezette dieren, fossielen van het vroegste leven op aarde en een kleine tentoonstelling over Papoa Nieuw Guinea.

We hebben ook geweten dat er die vrijdag een belangrijke football match was: Adelaide Crows ↔ Sydney Swans, waarop een gigantische mensenmassa afkwam. Toen we de stad inwilden liepen we tegen de stroom in, en toen we de stad dan weer verlieten was het niet veel anders. :D

Zaterdag hebben we snel Marieke's telefoon voorzien van een andere provider. We bezochten de 'State Library' en in hetzelfde gebouw was er ook een kleine kustgallerij. We zagen er verschillende soorten van visuele kunst. Zo was er een protestfilm gemaakt uit verschillende youtube filmpjes en een filmpje waarin het nummer 'A stairway to heaven' achterwaarts werd gezongen, omdat de tekst dan zou oproepen tot duivelse praktijken.

We besloten dat we klaar waren met Adelaide en reden door naar 'Mallalla' om er te overnachten. Op deze gratis kampeerplek begonnen we snel ons boeltje uit te pakken en te koken. We waren nog niet compleet geinstalleerd of er kwam een iets oudere man naar ons toe gesneld met de boodschap dat we onze deuren dicht moesten houden omdat er muizen in de auto zouden kruipen. Niet veel later kwam 'Suppah Pete' zich voorstellen. Een oudere man die al snel zijn levernsverhaal uit de doeken deed. Een bijzonder opgewekte man met een vijs of twee los, zo vertelde hij ons dat hij graag ronddanst in roze panties op de beat van technomuziek :D

We werden er ook vervoegd door een Canadees die we eerder op onze weg hadden gespot. Zijn reis zat er zo goed als op en hij gaf ons al zijn overschot aan proviand. Bijzonder vriendelijke man, die een beetje introvert was en het duidelijk moeilijk had om een gesprek aan te knopen. Hij vertelde ons over een volksfeest in 'Laura'. We besloten er heen te trekken, maar we waren net te laat. Om 5 u waren ze aan het opruimen, enja laat dat nu net het moment zijn waarop we toestuikten.

We besloten door te rijden tot net voorbij 'Melrose' en er te overnachten aan een monument: “Goyders line”. Een soort bos van holle bomen waar er een klein monumentje was opgericht.


Verena

zondag 1 juni 2014

Week 3 roadtrip: Deel twee van the Great Ocean Road

24-30 maart

Maandag 24 maart: We reden naar Point danger. Het was een beetje vreemd aangezien er een grote aluminiumsmelterij vlakbij het uitkijkpunt gepositioneerd is. We bereikten Point Danger via een onverharde weg, waarop ook grote vrachtwagens aan en af reden naar de smelterij. We hebben de wandeling in Cape Grant niet gedaan, omdat het landschap overschaduwt werd door de mastodont van de fabriek. Daarna reden we naar Cape Nelson. Opnieuw een klein schiereilandje, waarop een aantal mooie bezienswaardigheden gesitueerd zijn. De aanwezigheid van de mens was echter opnieuw overduidelijk aangezien er langs de kustlijn een ‘wind farm’ ingepland was. We bezochten er het ‘enchanted forest’. Een mooi wandelpad doorheen een sprookjesachtig bos langs de kustlijn. De feeërieke sfeer werd gecreëerd door een speciale boomsoort (Melaleuca lanceolaa), waarbij de takken een gebladerd dak vormen waaronder een samenspel van schaduwen en rotsen een mysterieus woud vormen. Na deze wandeling reden we verder naar de vuurtoren. Onze Wiki camps app gaf aan dat er iets landinwaards een gratis kampeerplek was, en dus besloten we daarheen te rijden. Onderweg bezochten we nog een aantal mooie grote grotten, Tarragal cave.

Dinsdag 25 maart: De dag aangevat met een 2 uur durende wandeling om zeehonden te spotten. En we hebben er na heel goed speuren in de diepte enkele zien zonnen op de kliffen. Wel schattig. Daarna zijn we nog naar de Blowholes geweest. Dit is de plaats waar extra voedselrijke watergronden zijn waardoor er veel verschillende beestjes te zien waren. Er zouden naast veel vogels, ook dolfijnen en zelfs walvissen te zien zijn. Helaas hadden ze die dag geen zin om zich te tonen. Daarnaast lag het Petrified Forest. Kalksteenrosten die door het voortdurend overstromen zijn gaan lijken op versteende boomstammen. Het zag eruit alsof we ergens in een woestijn waren aanbeland. Onderweg ook nog een Wind nursery tegen gekomen, wat gelijk is aan een stuk land met heel veel windmolens op. Daarna zijn we een plekje gaan zoeken om te slapen waar we hebben gekampeerd aan het water, de Glenelg River in Donovans net over de grens in South Australia. Hier kampeerden we samen met een Duitse jongen die alles met de fiets afrijdt.

Woensdag 26 maart: Princess Margeret Rose Cave gaan kijken, maar het was te duur dus hebben we enkel de tentoonstelling bezocht en daarna terug de auto in richting Mount Gambier. In het informatiecentrum hebben we opnieuw info over de regio ingewonnen en zijn we richting bibliotheek getrokken om te internetten en al ons electronica op te laden. Daar kwamen we opnieuw onze Duitse cyclist tegen! Verena is dan ook gaan kijken naar de tweedehandsboekwinkel om Camps 6 eventuueel aan te schaffen, maar de winkel was helaas gesloten. Richting Mt Schank gereden en er overnacht.

Dond 27 maart: Mount Gambier/ Mt Schank: de dag begonnen met een stevig ontbijt aan de voet van Mt schank om daarna op de rand van de vulkaankrater te gaan wandelen. Daar hebben we menig kangoeroe doen opschrikken met ons engelengezang!! Nogmaals gestopt in de tweedehandsboekenwinkel, maar geen Camps 6. Daarna Blue lake bezocht, een vulkaankrater die zich vulde met water die enorm blauw uitslaat. We hebben ook mount Gambier bezocht, alléé met de auto tot daar gereden, maar omdat het al vrij laat was zijn we niet meer gaan wandelen en hebben we onze kampplaats langs de Princess Highway opgezocht. Eerst een beetje ongerust omdat het nogal dicht aan de snelweg lag maar eenmaal het donker werd stierf het verkeer ook stilaan uit en konden we zalig slapen.

Vrijdag 28 maart: Millicent, een beetje rondgehangen in de bibliotheek op zoek naar ideeën voor de komende dagen, helaas is er de komende kilometers niet veel te doen. Ook Adelaide is niet echt een trekpleister. Na het opzoekwerk naar het McIntyre Lake getrokken waar we ons laat middagmaal/avondeten hebben verorberd. Daarna terug naar onze kampplaats van gisteren getrokken om morgen sneller richting Beachport te kunnen vertrekken. Drie keer raden wie we tegen kwamen onderweg: jawel de Duitse wielerfanaat.

Zaterdag 29 maart: hebben we een ontdekkingstocht ondernomen doorheen Beachport. We hebben genoten van het goede weer en we maakten een wandeling langs het strand van ‘the salmon hole’. We hebben de scenic route afgereden en besloten dat we aan ‘the pool of Siloam’ gingen lunchen. We waren van plan om een douche te nemen aan dit meertje, maar er waren echter niet echt douches voorzien. Eerder een snel afspoelstraaltje in de buitenlucht. Het weer was goed, maar niet zo schitterend dat we halfnaakt konden rondparaderen aan het meertje. We hebben er onze kleren dan maar gewassen. Daarna zijn we doorgereden tot aan een kampeerplaats net voor Robe.

Zondag 30 maart: rustdag. Het was een heerlijk warme dag en de was die we gisteren hadden gedaan was nog niet droog. Het ideale excuus om een hele dag lekker niets te doen. Dat en we waren net allebei een heel spannend boek aan het lezen (de millennium trilogie deel 1 & 2). We besloten onze kampeerstoeltjes uit te zetten ons goed in te smeren en we waren klaar voor uren leesplezier… Alleen de honger hield ons van het lezen af en dan maakten we vlug een potje noedels klaar. Living the life dus! In de vooravond werden we even opgeschrikt door een halfnaakte man die uit zijn auto sprong voor een snelle pitstop.

Verena en Marieke

Week 2 roadtrip: The Grampians

17- 23 maart


We startten onze week in de Grampians met een wandeling op de Piccanny, en vervolgens een wandeling op Mount Abrupt. De wandelingen waren nogal lastig voor onze ongetrainde lijven en het weer was mottig, maar de uitzichten waren dat alles meer dan waard.













Dinsdag 18 maart trokken naar de Mafeking, waar we het Brownings circuit volgden die ons leidde langs verschillende mijnschachten die gouddelvers uitgegraven hadden. Sommige putten waren echt ongelooflijk diep, dat we de bodem niet konden zien. 
We reden een beetje dieper de Grampians in en besloten een volgende wandeling te maken langs de “Jimmy Creek” die over de Serra Track leidde. De Serra track is eigenljk gewoon een chique woord voor een weg die speciaal is aangelegd voor 4X4 voertuigen.
De laatste wandeling voor die dag was Mount William, het bleek een krachtinspanning over een geasfaslteerde weg (helaas) die leidde naar een weerstation. Ergens in een uithoekje stond er ook nog een monument ter ere van de eerste mens die deze berg overwonnen had. Deze berg is eveneens de hoogste berg in de Grampians. We overnachtten ergens midden in de bush nabij Halls Gap.

Woesdagochtend reden we 'the Grampians' uit om een grot met schilderingen van de Aboriginals te bezoeken. We kwamen aan bij 'the Bunjil Shelter' en onderzochten alle rotsen in de omgeving. We vonden de rotsschildering en bestudeerden ze. We hadden in een museum vernomen dat deze rotsschildering een belangrijke betekenis heeft in de Aboriginal cultuur, maar aangezien er een grote geheimhouding is naar de Westerlingen toe is niet bekend wat deze plek nu zo bijzonder maakt.
In 'the Grampians' bezochten we erna dan het Brambuk The National Park and Cultural Centre. Hier liep een tentoonstelling over de verschillende seizoenen in 'the Grampians' en hoe de Aboriginals overleefden in het gebied. Er waren ook luidsprekers waaruit een luid gerommel opklonk om de zoveel minuten. Dit gerommel moest het geluid die een bosbrand produceert nabootsten. We doorliepen de verschillende tentoonstellingen en genoten de rest van de dag van het zonnetje terwijl we onze dagboeken aanvulden.

'S anderdendaags bezochten we 'the Wonderland'. Een gebied waar er verschillende mooie dingen te zien zijn. We klommen naar 'the Pinnacle'. Om dit uitkijkpunt te bereiken moesten we eerst door de 'the Grand Canyon', een smalle kloof met hoge steile, wanden waardoor een klein riviertje stroomde waar we meermaal over klauterden en waar we op een groep jongeren stuitten die aan het abseilen waren. We liepen ook door 'the Silent street', een rotsspleet die steil omhoog liep en waarna dan uiteindelijk de top bereikt werd. Eenmaal terug beneden besloten we nog twee watervalletjes te gaan bekijken, Splitters Falls en Turret Falls. Veel klimwerk voor immens kleine watervalletjes. Op het pad kwamen we veel salamandertjes tegen die snel wegschoten als we naderden.
We reden via een onverharde weg ook nog naar 'the Manja Shelter', een verloren rotspartij in the middle of nowhere waar verschillende schilderingen van Aboriginal's te zien zijn. We wandelden aan een hoog tempo richting de rots, aangezien het toch al wat later was, en keken vol verwondering naar de vele afbeeldingen. We zagen er handafdrukken, eigenlijk de negatieven die zichtbaar zijn doordat er oker rondom was geblazen. Er waren ook afbeeldingen van mensen en sporen van dieren. In het bezoekersboek stond aangegeven dat het leuk is om ook een rond te klimmen en zelf op onderzoek uit te gaan. We kropen dan ook op en onder rotsblokken. We overzagen het landschap vanuit een iets hoger gelegen grot en keerden dan snel terug naar de auto. We hebben die nacht geslapen op de Wanon Falls campingground, in Hamilton.

Vrijdag zijn we terug naar Warnambool gereden en bezochten er het Thunderpoint. Het was echter zeer slecht weer, regen en sterke wind. We overzagen dus alles vanuit de auto. We wilden het Maritime centre bezoeken, maar het was te betalen om binnen te mogen. We besloten dus om onze centjes er niet aan te spenderen en hebben in het informatiecenter wat rondgehangen.

Toen we een geschikte kampeerplek hadden gevonden, hebben we een vuurtje gestookt om de koude te verdrijven. Het koste ons ettelijke pogingen en heel wat papier, maar ons vuurtje brande en we genoten dan van de heerlijke avond.

Zaterdag begonnen we aan de Indeginous tour, waarbij we terecht kwamen bij Mount Eccles. We kookten er een soepje en ik kon Marieke overtuigen om twee kleine wandelingetjes te doen (ze had niet veel zin om in de frisse temperaturen rond te lopen :D). We bezochten een grot (the Cave, originele naam he!) die gevormd is door magmablokken. Daarna klommen naar een uitkijkpunt vanwaar we een meertje zagen. Wat verder exploreerden we dan the Natural Bridge, een prachtige tunnelgrot onstaan uit een lavatunnel.

We reden nog wat verder langs de Indeginous tour en besloten te stoppen voor de nacht in Sawpit Narrawong. Op deze kampeerplek waanden we ons eventjes in Duitsland, aangezien er bijzonder veel Duitsers rondliepen en lawaai hielden.

Zondag reden we de Indeginous tour af en bereikten we Portland. We gingen naar het informatiecentrum waar we te horen kregen dat er een gratis douche in de buurt was. We hebben uiteraard van deze weelde gebruik gemaakt en genoten van een warme, korte douche. Ik kreeg bijna een zenuwinzinking toen ik zag hoe verknosseld mijn haar wel was. We sloegen wat voorraad in bij de Aldi en reden terug naar Sawpit Narrawong kampeerplek.

Marieke en Verena

Week 1 roadtrip: Great Ocean Road

10-16 maart
Maandag namen dan echt afscheid van iedereen in het hostel en gingen we nog eens langs bij Ivar in Vapiano. Hij trakteerde ons op een laatste degelijke maaltijd bestaande uit een overheerlijke pizza en een bruscetta. Met een hele dikke knuffel, een droevig gezicht en een tot ziens verlieten we Vapiano. We reden nog langs de supermarkt om een heleboel proviand en dan hielden we tenslotte halt bij Phil en Flo die ons nog 50 dollar moesten. Daarna reden we met gemengde gevoelens Melbourne uit, een onbekende bestemming tegemoet. Die nacht hielden we halt op de parking van een tankstation, 7Eleven en McDonalds om de nacht door te brengen.

Dinsdagochtend reden we naar Geelong waar we de botanische tuinen bezochten. Eerst hielden we halt in een parkje aan het water om te lunchen. Het parkje was opgeleukt met houten mannetjes en vrouwtjes.







 De botanische tuinen waren prachtig, voor Verena viel het wat tegen omdat de allergieën keihard aanvielen. In eerste fase begon ze wat te sniffelen, daarna kwamen de traantjes, en tenslotte kon ze amper nog haar oogjes openhouden zodat ik haar als een blinde geleide hond de tuinen uitleidde! Zo snel mogelijk!



Woensdag reden we verder the Great Ocean Road af en stopten we bij de Great Ocean Arch, een houten monument dat werd opgericht om de mannen die de weg hebben aangelegd te eren. Na de WOI was er een grote werkloosheid onder de ex-militairen. Er werd dan ook geopteerd om 'the Great Ocean Road' grotendeels manueel door hen te laten aanleggen, om de werkloosheid te drukken.






Van daaruit reden we verder naar Lorne naar de Sheoak Falls. Onderweg stopten we bij verschillende uitkijkpunten, die ons veel mooie foto's van het ruwe kustlandschap opleverden. De Great Ocean Road is bezaaid met uitkijkpunten, waarvan de namen ons helaas niet allemaal zijn bijgebleven.

 Donderdagvoormiddag zijn we tot aan Splitpoint Lighthouse gewandeld. We wandelde via een paadje omringd door hoge begroeiing tot aan de top van de heuvel waar de vuurtoren zich bevindt. Onze app “Wikicamps” leidde ons naar een gratis kampeerplaats in het Great Otway National Park, nabij Blanket Bay. We hebben er uiteindelijk twee nachten doorgebracht. We reden eerst nog naar de winkel om voorraad in te slaan.



Toen we terugkwamen van de winkel ontdekten we tot onze verbazing een koala in de boom boven onze auto! Hoera, onze eerste (levende) koala. In het park zijn bepaalde gebieden compleet kaal gevreten door de overpopulatie van koala's.




 De volgende morgen werden we gewekt door het vrolijke gekwetter van mini-vogeltjes en zagen dat onze vuilnis (die we buiten hadden laten hangen) werd doorsnuffeld door een echidna!











We verkenden het park en vertrokken vol goede moed op aangegeven wandelroute. Helaas hield de bewegwijzering plots op, waardoor we in the middle of nowhere beroep moesten doen op ons gezond verstand en de GPS om de weg terug te vinden.
We kwamen tijdens onze zoektocht twee prachtige, grote roofvogels tegen. Adembenemend!

 




 Twee uur later stonden we terug op onze kampeerplaats, pakten we ons boeltje en trokken we verder.



We bezochten die dag nog Apollo Bay, Cape Otway en Gibson Steps. Apollo Bay is bekend om zijn verradelijke kustlijn, waar menig schepen zijn vergaan. Op verschillende plaatsen zijn deze scheepswrakken nog aanwezig. We reden langs Cape Otway en zagen in de verte de vuurtoren. Via de Gibson Steps, trappen uitgehouwen in de klifwand, daalde af tot op strand. We zagen er twee rotsen die losgeërodeerd zijn van het vaste land.
Dit waren de eerste van een hele reeks gelijkaardige rotsen.

Daarna reden we verder en bereikten we eindelijk de befaamde 12 Apostels. Het betreft een formatie van 12? stukken rots vergelijkbaar met de Gibson Steps. Het was duidelijk gehyped omdat de rotsen zo talrijk zijn op een beperkte afstand van elkaar.
Langs de hele kustlijn zijn eigenlijk zo'n rotsen te zien en heb je minder last van de toeristen.

 

Een beetje verder stopten we bij Loch Ard Gorge.
Een idylische baai waar zich een tragisch verhaal afspeelde. Een Brits schip, genaamd Loch Ard, liep er op de klippen. Slecht twee zielen overleefden de ramp. Een bijzonder dappere jonge man redde er het leven van een jonge dame. Hij voorkwam dat ze verdronk in de woeste golven door ze in veiligheid te brengen op het strand van de inham. Ze waren compleet uitgeput, waardoor de jongeman pas daags nadien uit de klif kon klimmen om hulp te gaan zoeken.


 Zo romantisch zou je denken, helaas, de jongedame keerde kort daarna terug huiswaarts en ze zagen elkaar nooit meer terug!
Het leek ons een uitzonderlijk moeilijke opgave om uit de klif te klimmen, want onze afdaling naar dit strand via de trappen, was al behoorlijk uitputtend! Op het strand waren twee grotten die duidelijk door de inslaande golven zijn uitgehouwen.





We sloten onze dag af met een wandeling door the Bay of Islands. We konden er bovenop een klifrand gaan staan en voelden de woeste inbeuken op de rostwand onder ons. Op de terugweg kwamen een gezinnetje tegen waarvan de bezorgde mama ons zei dat ons op de rand had zien staan en vond dat nogal gevaarlijk! We zagen het hen tien minuten later wel zelf ook doen.
De Bay of Islands is een estuarium van een rivier en tijdens onze wandeling zagen we verschillende resten van scheepwrakken en voornamelijk heel veel vastgeroeste ankers.

We reden landinwaarst naar een afgelegen kampeerplaats.

London Bridge
Zaterdag regende het pijpestelen, maar we lieten ons niet ontmoedigen en bezochten de Arch, de London Bridge en de Grotto. Bij het bezoeken van de Arch en de London Bridge konden we duidelijk de verschillende stadia in het vormingproces van de losstaande stukken rots zien. Het inslaan van de golven zorgden ervoor dat uitstekende kliffen geleidelijk weg erodeerden. In een eerste fase wordt een brug gevormd, maar wanneer de ondersteunende rots te dun wordt, valt het overhangende rotsgedeelte naar beneden.



De Grotto is een diepe inham, met een overhangende rots, dat een kijkvenster vormt waardoor je de zee kon zien. We kwamen er een verzopen jongeman tegen die zich duidelijk net iets te ver over de rand gewaagd had!

We reden verder naar Logan's beach, een baai die bekend staat als “nursery”, een plaats waar veel walvissen met kalfjes worden gespot. Helaas voor ons waren we er tijdens het verkeerde seizoen. Buiten een jogger die voortdurende de trappen op en af liep, was er bijzonder weinig te zien.

Die avond reden we terug naar ons ze kampeerplaats van vorige nacht omdat we zo al wat dichter bij onze volgede bestemming waren.

Zondagmorgen reden we richting de Grampians en arriveerden er in Dunkeld waar we het informatiecentrum binnenstapten. We werden er vriendelijk onthaald door twee oudjes die ons met alle plezier verder hielpen. De vriendelijke dame toonde ons waar we gratis konden overnachten en raadde ons enkele wandelingen aan. Ze vertelde ons ook dat een deel van de Grampians door hevige bosbranden nog altijd afgesloten waren voor het publiek. We schaften enkele kaarten aan en besloten nog twee korte wandelingen te maken. De eerste wandeling leidde ons naar Mount Sturgeon, een 3,5km lange wandeling die ons een voorsmaakje gaf van wat ons de komende dagen stond te wachten.

Daarna reden we verder tot aan het Salt Water Lake om te overnachten. Toen we er al een tijdje waren kwam een oudere man rondrijden, die zich afvroeg of we toevallig niets afwisten van een bbq die er zou doorgaan! Wij waren er echter de enige aanwezig, dus zat er voor de man niets anders op om terug te keren.

Marieke

zaterdag 31 mei 2014

Week 23/ laatste week in Melbourne

3-9 maart

Dinsdag zijn we samen met Jannemiek het 'Anzac Memorial' gaan bezoeken. We bewonderden de architecturale schoonheid van het monument en de prachtige omgeving terwijl de zon langzaam verdween aan de horizon. Het monument is symmetrisch aangelegd en rijkelijk versierd met standbeelden en quotes. Dit feeërieke gebouw straalt dan ook grootsheid en sereniteit uit.




Het monumentale gebouw is omringd door aangelegde tuinpartijen, met op elke hoek van het gebouw een soort van bastion dat volgens ons mogelijk geïnspireerd is op Vauban.

Helaas waren we te laat om de tentoonstelling binnenin te kunnen bezoeken.



We hoorden in de verte een geanimeerd geroezemoes en besloten dit eens van dichtbij te gaan bekijken. Bleek dat er aan de overkant van de weg een toneelstuk in openlucht aan de gang was. We konden het niet zo goed volgen, maar de vele 'aaargghs' deden ons vermoeden dat piraten de hoofdrol speelden.


Onze zoektocht naar een auto heeft op 5 maart een wagentje naar ons zin opgeleverd! Hannah had beloofd ons te voeren naar Geelong, waar ons toekomstige voiture bij de handelaar stond. Helaas waren het de oscars op tv, en dat kon Hannah echt niet missen! Ze leende ons haar auto en dus gewapend met een kaart en wegbeschrijving van google, vertrokken we naar Geelong. Naar de autodealer rijden bleek niet zo moelijk, eenmaal daar inspecteerden we de auto en maakten er een proefritje mee. Het was snel duidelijk dat dit hem zou worden en dus sloten we de deal.

De terugrit ging vlot tot we ons in Melbourne-stad bevonden. We hadden niet echt nagedacht hoe we terug aan ons hostel zouden geraken... Nuja we waren al vrij laat bij ons vertrek, en dus zijn we dan snel snel vertrokken zonder na te denken over de terugrit. We hebben in een winkeltje de weg gevraagd en bleek dat we op de juiste baan zaten. We zijn heelhuids teruggeraakt en vonden een parkeerplek waar we onbetaald veilig konden staan voor de nacht.

Zicht op Melbourne
We besloten de week nog uit te werken en ondertussen onze auto van de benodigde kampeerspullen te voorzien. We kochten een matras, opbergbakken en een kookvuurtje. We organiseerden de auto en voor we het wisten stond het weekend voor de deur. Onze roommate Jannemiek zat er wat door, haar stage verliep niet zoals ze zich had voorgesteld. Het weekend was voor haar nog een zwart gat en omdat ons vertrek haar nogal zwaar viel, besloten we als afscheid en om haar op te beuren haar mee uit kamperen te nemen voor het weekend.


Vrijdagavond zijn we dan samen vertrokken voor het weekend. We reden richting Geelong, en genoten van de pasverworven vrijheid. Jannemiek volgde met enthousiasme onze luchtige conversaties (filosoferen over het leven, marxisme,... :D).

We zochten een tijdje naar een geschikte parkeerplek om onze allereerste nacht in de auto door te brengen. Toen het donker begon te worden besloten we dan maar om te parkeren op een kleine parkeerplaats nabij het strand. We wandelden nog wat rond en genoten van een boterham met tonijn, alvoorens we onze matras in de auto voor het eerst uit probeerden. Met z'n drietjes op de neergeklapte achterbank bleek toch wat krapjes. We overleefden de nacht en 's ochtends verorberden we ons ontbijtje met het geruis van de woeste golven als achtergrondmuziek.

We besloten om Point Cook te bezoeken. Veel was daar echter niet te zien, tenzij tegen betaling.


Vol spanning zaten we te wachten op de luchtshow. Een informatiebord vermeldde dat er gedurende het weekend verschillende prachtige oude vliegtuigen opstegen vanaf de luchthaven van de militaire basis. Deze vliegmachines zouden dan over de parkeerplaats vliegen, zodat toeschouwers een mooi zicht hebben. Helaas bleken dit weekend alle piloten op verlof, wat eigenlijk wel kon aangezien het Labourday-weekend was. We hebben dus met andere woorden op een aantal vrijetijds-vliegtuigjes niets zien overvliegen!


We reden door naar Torquay Beach waar we met Hannah hadden afgesproken. We huurden een wetsuit en een surfplank en doken de woeste golven in, onze eerste surfervaring tegemoet. De golven waren naar ons gevoel toch wel wat sterk en we gingen dan ook meermaal kopje onder. Na ettelijke pogingen lukte het ons om nu en dan onszelf op de plank te heisen en erop te balanceren terwijl een golf ons terugvoerde naar het strand.

Echt surfen, en dus rechtstaan op de plank, lukte nog niet maar we blijven proberen :D Achteraf waren we het erover eens dat surfen en een goede golf pakken, een vrij kriebelend, magisch gevoel nalaat dat we absoluut nog meerdere keren willen ervaren.



We namen afscheid van Hannah en besloten om aan de auto een kookje te zetten. We maakten kennis met onze buurman die een thee'tje kwam drinken, jaja kitesurfen daar krijg je dorst van! Hij was bijzonder vriendelijk en gaf ons alledrie een biertje (Corona). Onze maaltijd bestond uit boontjes in de tomatensaus, die helaas naar waspoeder smaakten, eitjes en brood. We leerden dus dat de waspoeder best niet samen met de potten en de pannen wordt opgeborgen in de auto :D


We maakten nog een wandeling langs het mooie strand en in de duinen. Waarna we verder reden naar Bell's Beach. Een idylisch strandje waar we kort een fotosessie hielden. We reden verder richting “the Great Ocean Road” en ondervonden al snel dat het geen sinecure zou zijn om een overnachtplek te vinden. Net nadat de zon in de zee was gezakt, besloten we onze kans te wagen bij een caravanpark nabij Airey's Inlet. We waren laat maar hadden oeresjanse! Er was net nog één plekje vrij en de dame van het caravanpark was zo vriendelijk om de deur nog te openen voor ons.
We deden een poging om een avondmaaltje in elkaar te flansen, noodles met een verse wortel. Helaas werden onze kookmaneuvres onderbroken door een hels kabaal, oja we hadden het brandalarm doen afgaan. Blijkbaar was de stoomproductie van onze kooksessie te intens.





Zondagochtend daalden we af naar een prachtig strand genaamd Urquhart Bluff. We kuierden er wat rond en aanschouwden de geërodeerde rotsformaties. Kleine kinderen genoten al kirrend van het frisse water, mannen stelden hun hengels uit en kefferkes zaten elkaar achterna over het strand. Tegen de middag besloten we terug richting Melbourne te trekken om Jannemiek terug te brengen en ons laatste loon op te halen.
                 
Zondagnacht sliepen we voor de allerlaatste keer in 'the Coffee Palace'. Het was een bijzonder bewogen nacht. Onze kamergenoten vonden het maar normaal om meerdere keren het licht aan te steken en compleet dronken de kamer rond te strompelen. Veel rust hebben we dus niet gehad.

Verena