Week 4 in Melbourne

21 tot 26 oktober

Maandag was rustdag en hebben we niet veel uitgespookt. Dinsdag zijn we terug naar St Kilda getrokken om op zoek te gaan naar het Coffee Palace, die ook verbonden is aan de Australian Backpackers, de organisatie waarmee we al onze papieren geregeld hebben. Die konden antwoorden op nog enkele vragen die we hadden over Taks Refund en we vroegen ons af ze geen vacatures meer hadden. Toen bleek dat ze in het hostel zelf nog twee posities hadden voor de “kuisploeg”. In ruil voor gratis verblijf en een kleine som geld moeten we vier uur per dag poetsen gedurende vijf dagen van de week. Het houdt eigenlijk in dat we de kamers moeten stofzuigen, vegen en de bedden opmaken. Dit zorgt ervoor dat we voorlopig geen geld meer moeten uitgeven aan ons verblijf hier, wat onze grootste uitgavepost was tot nu toe. Omdat het maar enkele uren per dag is, maakt dat we nog tijd over hebben om op zoek te gaan naar een andere job. Een andere fulltime of iets aanvullend op dit werk, dat zien we nog wel.

Donderdag moesten we terug naar St Kilda, om onze nieuwe job te leren kennen, daar kregen we een rondleiding en werd ons uitgelegd hoe en wat we exact moeten doen. Hanna, de “big chief” en zelfverklaarde moederkloek beloofde goed voor ons te zorgen. Bovendien krijgen we een bed in de “Staff room” die veel mooier en properder zou zijn dan de ‘dorm rooms’. Daarna hebben we nog eventjes in de straten van St Kilda rondgedwaald en cv’s uitgedeeld, maar dat was niet bepaald succesvol.

Op vrijdag had ik mijn eerste jobinterview, zoals Verena ook bij de Cotton On groep, maar voor de volwassenen afdeling. Mijn gesprek ging door in South Warf DFO. Het was een zeer vriendelijke manager, maar er waren zoveel sollicitanten voor slechts twee posities dat de kans op slagen vrij klein is. Intussen blijven we verder zoeken. In dat shoppingcentrum hebben we nog veel cv’s uitgedeeld. Letterlijk elke winkel waar ze iemand zochten en dan nog enkele winkels waarvan we dacht dat het misschien wel leuk zo zijn om te kunnen werken.

’s Avonds hadden we ons aangemeld om deel te nemen aan een Couch Surfing-evenement, gezellig met enkele andere CS’ers babbelen een hapje eten en een drankje nuttigen. Ondanks de dure, maar niet echt lekkere drank en de beperkte hoeveelheid voedsel hebben we ons toch heel erg geamuseerd. Het was leuk om zoveel gelijkgestemde mensen tegen te komen. Mensen die uit alle uithoeken van de wereld komen en ook zoveel mogelijk de rest van de wereld willen zien. Die hopen zoveel mogelijk op te steken van anderen en misschien ergens een Couch te scoren! Tussen al deze aanwezigen zat Pieter een gast uit Wervik, die net vanuit Thailand was geland in Melbourne. Wat was het leuk om terug eens plat West-Vlaams te praten. We hebben ook nog enkele andere gasten ontmoet zoals Dylan, geboren in Sri Lanka, opgegroeid in Londen en die nu al tien jaar in Australië woont en werkt. En dan is er ook Sue, een meisje die zowat overal een beetje gewoond heeft binnen Indonesië. Ze is net als ons hier met een Working Holiday Visa. We hebben ook onze roommate uit het hostel tegen het lijf gelopen. Andrea komt uit Canada en heeft haar blijkbaar heel erg geamuseerd, want ze was pas heel laat thuis en beklaagde het haar ’s anderendaags ‘s morgens waarom ze dit zichzelf eigenlijk had aangedaan.

Wij hadden het ook laat gemaakt maar toch niet zo erg. De zaterdagmorgen zat er dan ook niet anders op dan onze slaap in te halen en daarna werd het tijd om onze rugzakken opnieuw te vullen zodat we zondag op tijd konden vertrekken. Op naar een nieuwe ervaring!

Zondag voor we vertrokken naar St Kilda, hebben we eerst nog volop gebruik gemaakt van ons resterende gratis internettoegang in Melbourne International Backpackers. Want in “The Coffee Palace” aka het hol van Pluto is het internet niet gratis en zullen we dus voorlopig er geen gebruik meer kunnen van maken. Terwijl we dus onze laatste MB aan het opsouperen waren aan leuke liedjes kwam onze Texaan in mijn ribben porren omdat hij toch niets beter te doen had. Hij moest pas in de avond naar het concert van Limp Bizkit en tot dan had hij de tijd om ons te “entertainen”. Hij toonde ons foto’s van zijn vier jaar oude dochter. Tegen dan was het tijd om afscheid te nemen.

Daarna zijn we met de tram richting St Kilda getrokken. Eenmaal aangekomen in “The Coffee Palace” kregen we onze kamer toegewezen. Kamer 16, de staff room. Wij waren voorlopig de enige in deze kamer. We zijn eerst nog gestopt in de supermarkt om eten en hebben we onszelf beloond met een zelfbereide en ‘succulente’ kip curry. De dag erna begon onze eerste werkdag dus kropen we vroeg onder de dekens om ’s anderendaags fris en monster aan de werkdag te beginnen.

Marieke 

Week 3 in Melbourne

14 oktober-21 oktober

Maandag zijn we naar het Melbourne Museum geweest. In het eerste deel van het museum was een tentoonstelling “First Peoples”. Daarin werd het verleden van de Aboriginals uitgelegd. Het scheppingsverhaal vertelt over de arend Bunjil, de schepper en de kraai Waa, de beschermer. Door een wisselwerking tussen vooroudergeesten en schepper werd het land gecreëerd. Er werd ingegaan op de verschillende gebruiken en voorwerpen. De Aboriginals maakten mantels uit possumhuiden. Die huiden merkten ze met allerlei tekens, zoals rivieren, bergen en moerassen, die uiteindelijk een plattegrond vormde van hun leefgebied.

Er was ook het verhaal van William Buckley, een gedetineerde die het gevangenissysteem ontliep en in de outback ronddoolde tot een Aboriginalstam hem opnam als een van hen. Hij leefde dertig jaar met hen samen totdat de Britten het land verder wilden koloniseren. Buckley ging in ruil voor amnestie terug bij de Britten wonen en liet de Aboriginalstam zomaar aan hun lot over.

Het meest opmerkelijke is weliswaar de onderdrukking die de Aboriginals moesten verduren onder de Britten. Wij waren in elk geval met verstomming geslagen dat tot in de jaren ’70 nog altijd enorm discriminerende wetten van kracht waren. Een voorbeeld daarvan is de wet om kinderen van hun moeders te scheiden om de kinderen zogenaamd ‘beschaving’ bij te brengen! De broers en zussen werden daarbij ook nog eens van elkaar gescheiden omdat dit hen gewoon beter uitkwam. Dat bekent generaties ontwrichte gezinnen, waarvoor de Australische regering zich pas recent heeft geëxcuseerd. Het zal misschien aan ons, twee zachte eitjes, liggen maar wij vonden dat best wel aangrijpend.

Het tweede deel van het museum ging over dieren. We zagen voornamelijk skeletten van dinosaurussen en een gigantische walvis.

Er waren ook veel opgezette dieren. Daar hebben we onze eerste koala en vogelbekdier gezien!! Ze beschikten over een uitgebreide collectie vlinders, kevers en andere insecten (ja ook de bedbug!).

En uiteraard enkel de griezeligste dieren waren levend. We zagen er de giftigste spin van Australië: “de Red Back spider”, maar ook tarantula’s.

Bij momenten kregen we toch wel eventjes de kriebels.

Bij de onderzeewereld zagen we oa. een gigantische inktvis en de lelijke plobvis.




In het derde deel van het museum werden allerlei gesteenten tentoongesteld. Omdat we lichtjes in tijdsnood zaten, het was intussen al sluitingstijd, hebben we dit deel heel snel doorlopen. Het opvallendste waren de grote (replica) goudklompen die in lokale mijnen zijn opgegraven en twee kleine stukjes gesteenten van Mars! De rest waren maar mineralen. De wandeling terug naar huis verliep in de regen, maar gelukkig waren we er allebei op voorzien.

Dinsdag hebben we een hele dag in de “State Library” vertoefd. We hebben er een tentoonstelling over de geschiedenis van het boek bezocht 'Mirror of the world, books and ideas'.


Er was een deel van de tentoonstelling gereserveerd voor lokale auteurs waaronder Cecilia May Gibbs die verhaaltjes schreef voor kinderen.


We werden op slag verliefd op “Snugglepot en Cuddlepie” en hun vele vriendjes.

Het zijn zo’n schattige figuurtjes en daarom delen we een klein stukje van het verhaaltje over Bib en Bub:

Bib of Bub

Bib and Bub: Their Adventures
Said Bib to Bub: “Let’s play cricket

And ask Mr. Stork to be the wicket.”

Mr Lizard, he bowled very fast

But Platypus didn’t let them past

Mr Roo hit hard and away he hopped

And made Bib run. Till he almost dropped

The little Rabbits ran about

Very handy men to scout

Stork looked down his nose

Feared the ball mighted hit his toes

Mr Bear played strong and steady

For Possum’s googlies, always ready

The crowd was large and very gay

Every one enjoyed the day

But the game was spoilt, An Emu tall,

leaned over the fence and swallowed the ball
(Sydney 1925; Cecilia May Gibbs)

Omdat we daar net iets te lang hebben vertoefd hebben we niet de volledige tentoonstelling kunnen zien tegen sluitingstijd. Daarna hebben we nog wat in de multimediaruimte/ kinderhoek van de bibliotheek rondgehangen want die bleef open tot 21u.

Woensdag hebben we ’s morgens een bezoekje gebracht aan “Victoria Market”. Dit is een openlucht markt waar allerlei lokale (en soms minder lokale) goederen worden verkocht. Het staat bekent om zijn verse producten. Daarna hebben we ons nogmaals richting bibliotheek begeven. Daar hebben we eerst het tweede deel van de tentoonstelling 'The changing face of Victoria' gaan bekijken.

Daar zagen we het harnas dat Ned Kelly gebruikte voor het plegen van overvallen. Hij was een beruchte crimineel en een held voor het gewone volk, die de politie meerdere malen te slim af was. Hij kwam samen met de rest van de Kelly Gang helaas gruwelijk aan zijn einde.

De rest van de dag zijn we in de bibliotheek blijven rondhangen omdat we daar gratis 'supersnel' internet hebben!

We sloten de dag af met een wandeling naar de ‘Flagstaff Gardens’, waar er een huisje te zien zou zijn. We zijn er echter tot nog toe niet in geslaagd dit te vinden. We hebben echter het vermoeden dat dit fameuze huisje zich mogelijk in een ander park bevindt.

Marieke

Donderdag hebben we een hagelstorm getrotseerd om te gaan solliciteren. Het gesprek op zich heeft hooguit 10 minuten geduurd, waarbij er eigenlijk bijzonder weinig in detail werd gegaan. Volgende week zou ik dan te weten komen of ik al dan niet geselecteerd ben. Marieke heeft een mailtje gekregen en mag volgende week vrijdag ook op gesprek gaan. Het is voor dezelfde winkelketen (Cotton On). We blijven wel nog doorzoeken naar andere jobmogelijkheden.

State Library

En dan vandaag vrijdag 18 oktober hopen we deze blog eindelijk up to date te krijgen en de link te delen zodat jullie ons een beetje kunnen volgen.

Hierbij maken we gebruik van het 'supersnelle' internet in de 'State Library'.

Donderdag was ‘D-day’: het eerste jobgesprek! Na zorgvuldig (of toch niet) op te hebben gezocht hoe we er moesten geraken vertrokken we. Na een bijzonder koude en natte tocht kwamen we aan een brug over de spoorwegen. We moesten erover, en in de verste zagen we bijzonder donkere wolken naderen. Toe we ongeveer halverwege de brug waren kregen we dan ook de volle lading. Een hagelbui over ons. Het was zelfs zodanig erg, dat we op een gegeven moment achterwaarts de brug aan het overlopen waren. Die hagelbollen op ons benen en voeten (ik had ballerina’s aan) waren echt pijnlijk. Aan de andere kant van de brug zijn we dan na een korte verlorenloop-sessie toch terecht gekomen bij het fameuze shoppingcenter.

Het gesprek ging gewoon in de winkel door, samen met een ander meisje. Het was een eerste kennismaking. Nuja het was een bijzonder oppervlakkig babbeltje van om en bij de tien minuten. Wat een mens niet over heeft voor een job, die dan helaas aan mijn neus is voorbij gegaan. Eenmaal terug thuis hebben we een lekker warme douche genomen.

Verena

Vrijdag zijn we naar een park gegaan waarvan we dachten dat het Friztroy Garden was maar het was eigenlijk Treasury Gardens. We hebben ons daar in het park gelegd, rijstkoeken en kiwi’s gegeten en vooral gelezen en geslapen!. We hadden nood aan een luilekkermomentje. De wandeling daarheen duurde twee uur dus de rust hadden we wel verdiend. Het koelde daarna helaas snel af, waardoor we genoodzaakt waren ons boeltje terug in te pakken en terug huiswaarts te keren.

Verena uitgelaten op vrijdagavond

Na het avondeten zijn we nog eventjes in de keuken blijven hangen om nog enkele rondjes te manillen.
Tot een Franse gast, Matthew (Mathieu vermoedelijk) ons vroeg of we wilden meedoen aan drankspelletje waarvoor hij onze kaarten nodig had. Om het in kort uit te leggen was het de bedoeling om zo snel mogelijk zat te worden (zoals eigenlijk elk drankspel). De eerste goon met witte wijn was nog redelijk om te drinken, maar die Fransen hadden blijkbaar niet echt smaak en kwamen na een korte pauze terug met een tweede goon met echt superzoete witte wijn, waarvan wij allebei lichte wurgneigingen kregen.

Voor zaterdag was er supermooi weer voorspeld dus trokken we onze kleedjes aan en vertrokken we vroeg om voor de “tweede” maal Fitzroy Gardens te bezoeken. Het weer was echt aangenaam deze keer, we kunnen eerlijk zeggen warm.

In dit park troffen we een serre aan die helemaal vervuld was met kleurrijke bloemen en andere planten.





Een beetje verder in het park kwamen we tot de vaststelling dat het huisje van Captain Cook (of liever zijn ouders) zich daar bevond. En niet in Flagstaff Gardens zoals we eerst dachten (ja die namen lijken ook zo hard op elkaar en er zijn ook zoveel parken in Melbourne). Het huisje was klein en ook laag en was helemaal niet aangepast aan de grote gestalte van Captain Cook. Er stond een dametjes voor het huisje gekleed in de toenmalige klederdracht (Of zoals Verena het stelt: een vree oud, lelijk kleed).





In dit park lag ook het pitoreske huisje van de tuinier van deze tuinen, Mr. Sinclair.


Er zou daar ook ergens een “Scarred tree” moeten gestaan hebben van de Aboriginals maar die stond niet duidelijk aangegeven en na een korte zoektocht konden we hem nog altijd niet vinden en hebben we het dan ook maar opgegeven.




Na een beetje verder te wandelen in het park kwamen we aan de “Fairy Tree”.
Dit zijn de restanten van een boom waarin een artieste allerlei figuren had uitgekerfd. Het waren allerlei verschillende kabouters, elfjes en super schattige beestjes die ze dan ook nog eens mooi beschilderd heeft.


Daarna hadden we genoeg cultuur gezien voor zo’n warme dag dat we besloten om ons in de schaduw van een grote boom te gaan deponeren. Naast ons waren enkele gasten Dodgeball (Tussen Twee Vuren) aan het spelen met soms grappige en voor hen pijnlijke momenten.
Elk met een boek en goed ingesmeerd waren we zoet voor enkele uren zonnebaden!

Zondag was het opnieuw prachtig weer, wel net iets meer wind, maar ideaal weer voor een lange wandeling naar Melbourne South Beach. Na een twee en halfuur durende wandeling langs parken; een gigantische zwemcomplex en straten vol met kleine huisjes met fleurige voortuintje kwamen we eindelijk aan op het strand. Toen zat er niet meer om dan nog wat te zonnebaden en te lezen! De wind waaide met momenten redelijk hard waardoor we tijdens onze wandeling terug naar het hostel opmerkten dat we enkele kilo’s zand rijker waren.

Marieke

Week 2 in Melbourne

7 oktober-13 oktober

Maandag hebben we een wandeling gemaakt langs alle arcades van de stad. Deze arcades zijn een soort van overdekte winkelstraten die vaak voorzien zijn van kunstige gietijzeren constructies.

De wandeling leidde ons ook via kleine steegjes die volgepropt zijn met eetgelegenheden. Deze al smalle straatjes zijn overladen met stoelen, tafels en parasolletjes. Wat een schouwspel aan kleuren en geuren oplevert.

Aangezien het weer niet echt meezat zijn we dan maar terug naar het hostel gegaan waar we nog wat verder zochten naar een job.

Dinsdag was het fantastisch weer en besloten we een tweede wandeling te ondernemen. Deze wandeling leidde ons eerst langs de rivier en zo de ‘Royal Botanical Gardens’ in.

We hebben een aantal uren door deze natuurpracht gelopen, en zagen er een mooi stel zwarte zwanen vergezeld door hun mini’s (die blijkbaar wit zijn bij de geboorte).



We hebben er een grote variëteit aan bloemen en vogels gezien. We hebben dan de wandeling hernomen en genoten van het mooie weertje.

Na een late lunch zijn we dan afgezakt naar de ‘Flagstaff Gardens’, een park nabij ons hostel. Ik heb er het boek dat Lien me gegeven heeft voor mij B-day ‘het profiel’ verslonden :D Marieke lag naast me te maffen. Terug in het hostel bleek Marieke een verbrand gezicht te hebben en mogelijk een zonneslag te hebben. Redder in nood bleek Flamigel die de roodheid al snel omtoverde naar een gezonder kleurken.

Woensdag zijn we naar het ‘Ian Potter instituut’ gegaan. Daar hebben we een tentoonstelling over woestijnen (‘Dust’), de afgebrande en heropgebouwde uniefgebouwen en een klassieke collectie bekeken. De klassieke collectie was bijzonder klein, maar bevatte wel een aantal prachtige exemplaren (beschilderd aardewerk uit de Griekse periode, beeldjes en Romeinse munten).

De laatste tentoonstelling omvatte een aantal Aboriginal kunstwerken.

Vb uit museum van Sydney, aangezien er geen foto's mochten worden genomen

De schilderijen vertellen allemaal een verhaal, maar dat staat niet vermeld op de infoborden bij deze werken. Er werd verteld dat de Aboriginalgemeenschappen eigenlijk niet echt positief staan tegenover hun kunst in Westerse musea. Ze willen hun cultuur niet echt delen met de Westerlingen. Een aantal kunstenaars lossen dit op door gewoon bv bomen te schilderen, al ontgaat ons waarschijnlijk een diepere betekenis.



In de namiddag zijn we dan nog eens naar St Kilda gegaan. We hebben er in de winkelstraat nog wat cv’s uitgedeeld en bijzondere winkeltjes ontdekt.

We zijn dan ook nog eens naar de botanische tuin gewandeld waar we ons innnerlijk kind volgden en een tijdje op de schommel hebben doorgebracht :D




Vrijdag hadden we plannen, maar daar werd een kruis over gemaakt toen ik in het bed van Marieke een beestje aantrof. Ik had eerder deze week een aantal beten op mijn arm, die uiteraard gigantisch waren opgezwollen. Allison (de hostelverantwoordelijke) bevestigde ons vermoeden BEDBUGS! De rest van de dag hebben we al onze kledij gewassen, onze zakken en de rest van onze spullen in zakken gestoken die ze de dag erna in de zon zou leggen. De warmte van de zon doodt de rest van de beestjes. Die nacht hebben we niet zo goed geslapen in onze nieuwe kamer, maar tot nog toe blijken we bedbugfree :D Een pro aan deze mindere situatie is dat al onze kledij een gratis wasbeurt heeft gekregen!

Zaterdag zijn we opnieuw naar de ‘Flagstaff Gardens’ gegaan waar we in de zon genoten van een pintje en een spelletje manillen. Zondag was het weer slecht en hebben we dan maar terug naar werk gezocht en wat aan de blog geschreven. 

Verena

Week 1 in Melbourne

4 oktober-6 oktober

We hebben een goedkoop hostel gevonden waar we dan maar boekten voor een week. Vermeldenswaardig uit ons eerste week is de ontmoeting met een couchsurffer, Ollie (Dance), vrijdag 4 oktober. We hebben een profiel aangemaakt op de couchsurfsite, en hij stelde zelf voor om bij hem op de zetel te gaan crashen. Nuja bleek achteraf dat hij de zetel van zijn ouders bedoelde, aangezien de 40-jarige keirel niet over een eigen thuis beschikt en ook eigenlijk geen job heeft. We wandelden langs de kuststrook bij St Kilda, waar hij ons een aantal dingen kon over bijbrengen. Zo wist hij ons te vertellen dat het eigenlijk een bijna afgesloten baai is, en dus niet echt aan de open zee lag. Hij toonde ons ook een restaurant waar je zelf bepaald wat je betaald. We hebben dan ook nog kort eens naar de botanische tuin gaan kijken, en daar verliet Ollie ons om partycrashers tegen te houden (op een verjaardagsfeestje van een veertienjarige). Ik denk dat het vrijwel uitgesloten is dat we nog bij Ollie zullen gaan maffen J

Zaterdag en zondag hebben we dan onze cv’s gaan uitdelen. Het was niet echt een onverdeeld succes, aangezien 70% van de winkels die we bezochten uitsluitend online cv’s aannemen. Zondag hebben we ons dan ook vol overgave op die sites gestort, maar ons enthousiasme werd vrijwel direct in de kiem gesmoord toen bleek dat voor iedere sollicitatie een waslijst aan vragen moest worden ingevuld. We hebben een tiental cv’s doorgezonden en nu is het dus afwachten!

Wat enorm opvalt hier in Melbourne zijn mensen met haarkleuren die verre van natuurlijk zijn. Aangezien ze met zoveel zijn spelen we bingo. Iedere keer we iemand spotten met knalroze, grasgroen of een andere vreemde haarkleur voegen we die toe aan ons lijst. Om elkaars aandacht te vestigen op de meestal prachtcreatie zeggen we dan bingo!

Verena

Laatste dagen in Sydney

Maandag 30 september, dinsdag 1 oktober en woensdag 2 oktober

Maandag zijn we der rest van onze kledij terug gaan ophalen vanuit de gratis opslagplaats. Na een zeulsessie in de zon pufte Marieke met een piepstemtje, pauze in het park? We hebben maandag eigenlijk bijzonder weinig uitgestoken. Uitgerust van ons weekend zijn we dinsdag dan naar het strand getrokken.

We hebben er de wandeling gedaan van Bondi beach naar Coogee beach. Een wandeling over paden en rotsen. Aangezien we pas ronds 16 u zijn vertrokken hebben we de zon zien zakken in de zee :D

De hemel kleurde rood, orange en alle tussenkleuren, die door de bewolking een heel zacht en pluizig lichtspel vormde. De wandeling leidde ons naar een drietal kuststroken die sterk leken op Bondi beach, maar iets kleiner waren.

 

Woensdag spendeerden we in het park, waar we getuige waren van een staatsbegrafenis aan het Anzac Memorial. Om 19 u stapten we dan op de bus, Firefly Express, richting Melbourne. We reden 11 uren met een drietal tussenstops. Toen we eindelijk aankwamen om 7 u s’ochtends donderdag 3 oktober in Melbourne werden we overvallen door de kou en de regen.

Verena

The Blue Mountains

Vrijdag 27 september

Voor we vertrokken naar “The Blue Mountains” hebben we eerst nog een bezoekje gebracht aan de “Botanical Garden”. Daar troffen we tot onze grote verbazing nog een exemplaar van die bijna uitgestorven boomsoort aan. Verena had maar een klein beetje last van de pollen! (aja want het is hier lente maar dat viel haar pas drie dagen later in dat ze misschien last zou kunnen hebben van hooikoorst). Na het zien van de omgevallen drakenbloedboom, beslisten we dat we genoeg bomen gezien hadden en dat we eerder nood hadden aan een siesta. Daarna zijn we nog snel inkopen gaan doen voor het weekend en moest ik op de laatste knip nog teruglopen om batterijen aangezien die uit mijn zaklamp al leeg waren. Vlug de trein op richting Epping.

Na een korte wachtpauze in de koude, kwam Antoine Khawaja, onze eerste Couchsurfing buddy, ons oppikken met zijn VETTE 4x4.

Daar ontmoeten we ook onze andere twee reisgezellen Ev aka Evangeline, de Franse au pair en Ashton, de Canadese, die Belgische roots bleek te hebben (haar grootmoeder heet Apers!).

De rit naar de Blue Mountains werd door Antoine zonder probleem vol getaterd met allerlei weetjes over Australische outback.

Een eerste stop hielden we op een uitkijkpunt over de “Three Sisters”. Het was al donker maar onder een prachtige sterrenhemel en sferische verlichting waren deze rotsen nog altijd even impressionant en misschien zelfs mooier dan overdag.

Daarna trokken we richting onze eerste kampeerplaats waarbij we onze eerste echte wilde dieren tegenkwamen. We zagen niet alleen de gebruikelijke walabies/kangoeroes, die we echt in dozijnen zijn tegengekomen. Maar ook de ozo schattige wombats, die wellicht de schrik van hun leven hebben opgelopen door de felle halogeenlampen van de 4x4. Er was ook nog één possum die zich een ongeluk had verschoten en vlug een boom in kroop. Eenmaal op de kampeerplaats, hebben we vlug onze tenten op gezet om tegen middernacht aan ons avondeten te beginnen. Het werd macaroni met kaassaus, die eigenlijk niet te vreten was, maar we hadden honger. Antoine heeft op zijn eentje minstens één kilo lamsworsten met chili verorberd!Oh baby!

Er gold in principe een algemeen vuurverbod maar praktisch iedereen lapte dit aan zijn laars. Alleen Antoine heeft zich kunnen beheersen tot na middernacht omdat het dan een andere dag was! De marshmallows die we eigenlijk boven het vuur moesten roosteren waren tegen dan wel al op. Door de felle wind werden we regelmatig uitgerookt. We zijn dan maar in ons tentje gedoken en om de koude te verdrijven zijn we dicht tegen elkaar gekropen.

Zaterdag 28 september

Zaterdagmorgen werden we gewekt door de warmte die ons uit ons tentje dreef. Na een snel ontbijt, kregen we van Antoine onze eerste les rond “Bush Tucker” of voedsel die je kan vinden in de outback. Hij toonde ons verschillende planten die eetbaar zijn.

Mermaid Cave

Antoine leerde ons dat een soort riet, eenmaal ontdaan van zijn buitenste bladeren, kan worden opgegeten. Het smaakte naar iets tussen gras en prei. Er was ook een plant (Banksia) waarvan het sap uit de bloem naar honing smaakte. En een andere bloem van een plant met een duivelskopje is ook eetbaar.

Daarna stapten we opnieuw de 4x4 in en trokken we hoger de bergen in. De eerste stop was Mermaid Cave, die het decor vormde voor de film Mad Max met Mel Gibson in de hoofdrol.

Daarna zijn we enkele uitzichtpunten over de valleien van “The Blue Mountains” gaan bekijken, onder andere Twin Falls.





Voor de lunch hielden we halt op een ingesloten helling, waar wij gezellig uit de wind konden picknicken maar de bomen rondom ons enorm lelijk te keer gingen.

We zijn hierna verder gereden om nog meer uitzichten en watervallen te gaan bezichtigen.





We zijn terwijl Antoine nog enkele inkopen ging doen voor het avondeten zijn wij met z’n vieren de “Three Sister” overdag nog eens gaan bekijken. Aan deze rotsformatie is een Aboriginal legende verbonden.

Het vertelt het verhaal van drie zussen (Wimlah, Meehni en Gunnedoo) uit de Katoomba-stam die verliefd werden op drie mannen uit de Nepean-stam. Omdat dit niet naar de zin was van de stamoversten brak er oorlog uit.
En om de drie zussen uit de handen van de concurrerende stam te houden besloot een wijze

man van de Katoomba-stam hen te veranderen in rotsen. Helaas stierf deze wijze in de strijd waardoor de betovering over de zussen niet meer ongedaan werd gemaakt. En tot op de dag van vandaag is de spreuk nog niet opgegeven.

Als afsluiter van de dag, voor we naar de kampplaats reden om te barbecueën, hielden we halt bij Pulpit Rock. De wind stond nogal hevig en dat maakte het bezoek aan dit uitzichtpunt nog spectaculairder. De wind sleurde ons bijna mee zodat we met momenten op de wind konden gaan liggen. Om nog maar te zwijgen over het prachtige zicht die we hadden in de vallei.

Daarna reden we richting kampplaats waar Antoine zijn vrienden, Charlie, Suzie en Patrick ons opwachten: oh baby!

Het was een barbecue om “U” tegen te zeggen. Terwijl Charlie de bbq aanstak bracht Suzie hopen en hopen eten naar boven. En daar stonden wij dan met ons blik ‘bonen in tomatensaus’. Gelukkig zagen ze ons watertanden en lieten ze ons meegenieten van hun heerlijke wrap met kippenbrokjes en lookboter! Als dessert hebben we opnieuw marshmallows gegeten tot onzen bek ervan toeplakte. Dan was het moment aangebroken om spookverhalen te vertellen. Charlie vertelde ons het verhaal van een witte koala met een rode vlek op zijn pels. Dit beest kwam voor in de Blue Mountains en werd de “dropdead bear” genoemd. Wanneer je ’s nachts buiten loopt moet je heel goed uitkijken, want als je hem tegenkomt en hij kan je recht in de ogen kijken, dan verslindt hij je met huid en haar.

Het was eigenlijk niet echt toegelaten om vuur te maken en daarom werd enkel gestookt in de kolenbak van de bbq. Omdat Antoine en Patrick plots dachten dat ze een Ranger hoorden, werd vlug het deksel op de kolenbak geplaats waardoor wij werden uitgerookt tot de tranen in ons ogen stonden en we bijna niet meer bijkwamen van het hoesten. We zijn dan maar de tent ingedoken voor een korte nacht.

Zondag 29 september

Aangezien Charlie heel vroeg was gaan slapen vond hij het gepast om ons vroeg wakker te maken door stokken en aarde op onze tent te smijten onder het mom gratis wekdienst. Na het ontbijt, bestaande uit chocolademuffins en appels, waren we klaar voor het echte 4x4- avontuur! Oh baby!

We hielden eerst halt bij de glow worm cave. Zoals de naam het zegt gaat het om een grot met gloeiwormen! Maar het was echt wel mooi. Het had iets feeëriek.

Daarna hebben we nog wat verder gecruised door Deurle (Jérome), euh... The Blue Mountains. Na het middagmaal reden we verder naar Sunny Side Ridge, een rotsformatie met fantastische dieptezichten. We hebben ons 4x4 avontuur afgesloten met een ritje op het “Black Fellow Hands Track”.

Sunny Side Ridge

Sunny Side Ridge

Op de weg naar huis reden we bij zonsondergang nog eens lang Lake Lyell, een meer waar ze een stuwdam opgebouwd hadden. Eenmaal terug in Epping wachtte ons enkel nog een treinrit terug naar Sydney Central. Na een korte douche kropen we moe maar voldaan ons bedje in.

Antoine had een stopwoordje: Oh baby, die wij na een weekendje onbewust ook overnamen. Oh baby!

Marieke

Taronga Zoo

Donderdag 26 september

Vandaag hebben we de Hop On-Hop off boot vanuit Circular Quay genomen naar Taronga Zoo. Het was redelijk winderig, waardoor de bemanning moeite had om aan te meren. Vanop die boot hadden we een prachtig zicht op “The Operahouse” en "The Harbour Bridge".

Na het aanmeren, moesten we nog een kleine stukje wandelen tot aan de ingang van Taronga Zoo. We hebben eerst een lunchpauze ingelast met vreemde geluiden op de achtergrond. Die geluiden bleken uit het zeehondenbassin te komen.

We zagen er ook deze schattige pinguins. Hun buitelingen in het water moesten we gewoon vastleggen :D Helaas wil het filmpje voorlopig niet uploaden, maar we zoeken naar een oplossing. Eventjes geduld dus!

We zagen in de zoo voor het eerst kangoeroes en wallabies (maar vraag ons niet naar het verschil tussen de beide).



De platypus (vogelbekdier) viel helaas niet te bespeuren, maar de echidna (mierenegel) was zo schattig en maakte alles goed. De Tasmaanse duivel was op het eerste zicht ook verdwenen tot we hem languit op zijn rug in zijn donker nest zagen “knurren”. Daarna zijn we naar de zeeleeuwenshow en de vogelshow gaan kijken.




De sneeuwuil die al tien deze show opvoerde besloot net vandaag om er de brui aan te geven tot groot jolijt van het publiek, maar de crew was lichtjes in paniek omdat de volgende vogel, een papegaai, zijn natuurlijke vijand is.

Het spectaculairst aan de show was een gier met een vleugelspanwijdte van drie meter, die door de sterke wind zich in allerlei bochten moest wringen om op de voorziene plek te kunnen landen.

We hebben ook nog een heel zeldzame boom gezien die stamt uit de tijd van de dinosaurussen, waarvan men dacht dat hij uitgestorven was.

Na wat verloren te zijn gelopen , één giftige spin en een paar schattige springmuizen later zat de dag er al op.

De terugtocht met de boot verliep nog woester dan de heenreis.


Na het avondeten hebben we onze rugzakken gemaakt om ‘s anderendaags te kunnen vertrekken op avontuur met Antoine door “The Blue Mountains”!

Marieke

Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? ...

Maandag 23 september, dinsdag 24 september en woensdag 25 september

Na een bankbezoek van 2 uur, waarbij bleek dat mijn bankkaart nog lang niet in orde was, trokken we opnieuw naar het park voor een lunch. Na de zoektocht naar een ander, en goedkoper hostel, begaven we ons naar het dakterras om er van een bbq te genieten. Alleeja een bbq, worsten met sponsbrood, en wijn.

Dinsdag vertrokken we dan gepakt en gezakt naar het nieuwe hostel. Daarna hebben we de Medicare toestanden geregeld. Het nieuwe hostel, Australian backpackers, bleek op het eerste gezicht zeer ok. Mooie kamer, proper sanitair en een zeer vriendelijke uitbater die gratis eten en drinken uitdeelde. Toen we de keuken binnenwandelden verkeerden we in lichte shock. Het kan alleen in krachttermen uitgelegd worden: vies, vuil en beesten. We hebben dan maar eitjes in een potke van onszelf in de microgolfoven klaargemaakt, om maar niks te moeten aanraken.

Een grappige Ier schatte ons 16 jaar en een zeer droevige meisje werd op een bijzonder slinkse manier versierd door een oude zatlap.

Woensdag vertrokken we dan ook uit dit hostel, op naar het volgende: The Mountbatten Hotel in Chinatown. We hadden in de namiddag een afspraak om ons cv op punt te laten stellen. In de late namiddag trokken we dan naar Bondi beach.

Het was er vrij fris aangezien de zon al aan het ondergaan was. Het is een mooi stukje strand en de rotsen aan de zuidelijke rand (aan de bovenkant) leverden een mooie wandeling op waarbij we krabjes en mosselen tussen de rotsen zagen.

De terugrit naar de binnenstad koste ons slechts 2,20 AUD, aangezien de kerel in het loket ons matste als studenten :D

Verena