Week 7 in Melbourne

11 nov- 17 nov

Ook deze week zagen de voormiddagen er hetzelfde uit: KUISEN!

Door het slechte weer zijn de activiteiten buitenshuis nogal beperkt gebleven. Het heeft de ganse week geregend, de uitlopers van de typhoon die gewoed heeft in de Fillipijnen.

Dinsdag hebben we aan de overkant van de straat, bij Peter Pan Travels een poging gedaan om op het internet te geraken, maar door de trage verbinding hebben we er nogal snel de brui aan gegeven en zijn we dan maar de straat afgelopen op zoek naar een andere, mogelijk goedkopere accommodatie. Helaas bleek de accommodatie (waarvan we overtuigd waren dat die iets verder in de straat lag) niet te bestaan!

Op woensdag moesten we normaal gezien gaan solliciteren voor een job in de Noodle Market. We hadden hen voorgelogen dat we ons RSA- certificaat heel binnenkort gingen halen (veroordeel ons niet, er zijn hier mensen die veel grovere leugens op hun cv schrijven om aan een job te geraken). Maar omdat we nu een try-out mochten gaan doen voor die “housekeeping” job, zouden de twee samenvallen. Daarom zijn we gewoon niet gegaan. In de plaats daarvan zijn we zwarte kledij voor de “housekeeping” job gaan kopen. Elk een paar zwarte “turnpantoffels”, voor Verena nog een zwarte t-shirt en voor mij nog een zwarte broek. Tijdens onze zoektocht naar de kledij, hebben we een Lush winkel ontdekt (handgemaakte milieuvriendelijke en natuurlijke zeepjes en andere schoonheidsproductjes). Verena waande haar efkes in het paradijs bij het ontdekken van oude en nieuwe geurtjes. Daarna zijn we nog eventjes in de bibliotheek binnengewipt om te internetten.

de kerstversiering hangt al uit!

Donderdag zijn we na onze dagelijkse kuisjob opnieuw naar de bibliotheek getrokken om op zoek te gaan naar een sharehouse of gedeeld huis, waardoor we iets meer  privacy hebben en hopelijk ook minder kosten.

Dit kwamen we tegen op weg naar de Fitzroy Beer Garden

Onze werkweek sloten we af met een welverdiende pint in het park en een zak superpikante chips. Daarna zijn we met de tram richting Fitzroy Beer Gardens getrokken, voor onze stilaan wekelijkse afspraak met andere couchsurfers. We hebben de hele avond gepraat met een Nieuw-Zeelander/Ier/Amerikaan en een local met Aziatische roots. Het gesprek ging over reizen (hoe kan het ook anders), martial arts, dansen en fietsen (lol). We hebben het deze keer niet te laat gemaakt want we moesten s ’anderendaags vroeg uit de veren.

Op zaterdag keken we ondanks het vroege uur vol verwachting uit naar de uitdagingen die er ons te wachten stonden in onze nieuwe housekeeping job. Het hotel/appartementencomplex bevindt zich twee (lange) straten verder in Inkerman Street. We waren natuurlijk veel te vroeg en besloten nog eventjes te bekomen in de morgenzon om daarna de receptie vol goede moed binnen te stappen en erin te vliegen. Tot onze verbazing leek er ons niemand echt te verwachten en werd er een telefoontje gepleegd naar de manager die ons zo meteen ging komen halen. Die manager kwam ons inderdaad na vijf minuten halen en gebood ons (op een nogal onduidelijke manier) om hem te volgen. Hij stelde zichzelf voor als Shaun (achternaam ons onbekend) in slecht verstaanbaar Engels (een combinatie van een Indiaas dialect en binnensmonds mompelen). Er was helemaal geen try- out/training gepland, hij deed gewoon hun betaalwijze uit de doeken. Daarbij behandelde hij ons als “kleine jongens” door o.a. te vragen hoeveel blokken van 20 minuten er in 60 minuten! Omdat het al te laat was om nog te starten werd de training uitgesteld tot volgende week zaterdag.  Na een kwartier konden we terug beschikken! Lichtjes aangedaan, maar nog altijd gematigd positief vertrokken we terug richting hostel om terug naar dromenland te vertrekken.

Zondag was er eindelijk weer een zonnige dag! En was het tijd voor een namiddagje bakken in de zon en trokken we naar het park aan het strand. Op de parking naast ons is er op zondag blijkbaar een meeting van opgezette auto’s met serieuze geluidsversterking. Ook de meeste bestuurders waren nogal breedgebouwde macho’s, alleen de muziek was niet altijd even stoer.

Marieke

Week 6 in Melbourne

4 nov- 10 nov

Omdat we deze week niet zo heel veel hebben uitgespookt, wordt het een beknopt verslagje. Al onze voormiddagen worden gevuld met onze “housekeeping job”. Die regelmaat zorgt ervoor dat we ons niet goed meer herinneren wat we in de namiddag precies hebben uitgevoerd. Het was een week vol feestjes in Melbourne die werd afgesloten met de Melbourne Cup op dinsdag. De Melbourne Cup is is een dag vol met paardenracen, waarop zwaar wordt gewed. Het had wat weg van Waregem Koerse, maar dan met veel kortere rokken en minder extravagante hoeden. Wij hebben in het begin van deze week onze eerste duik in het zeewater genomen. De eerste meters waren redelijk qua warmte, maar eens we wat dieper het water ingingen was het toch kouder dan gehoopt. (ja met bijhorende kreten). Het koude water en de ongelooflijke rioolgeur van het water of het strand zorgde ervoor dat het slechts bij een duik bleef en we op een ander deel van het strand zijn gaan “opdrogen”.

Donderdag had ik mijn groepssollicitatie gesprek bij T2,, een theewinkel. We werden in groep vaardigheden aangeleerd zoals, hoe werk ik met de kassa, hoe maak ik pakjes en hoe leg ik aan mijn klanten uit hoe ze lekkere (ijs)thee moeten maken. Ik was de enige niet-Austaliër daar aanwezig. Het gesprek en de rest van de avond zijn goed verlopen, maar helaas werd ik niet gekozen L Puh, pech voor hen!

Tijdens mijn sollicitatiegesprek, zat Verena haar tijd te verdoen in de “State Library” en kreeg ze plots een emailtje dat ze ’s anderendaags verwacht werd voor een sollicitatiegesprek voor een job ergens in St Kilda. Helaas bleek het om een misleidende vacature te gaan en in plaats van een job in de verkoop, ging het om deur-aan-deur verkoop. Toen ze op het sollicitatie gesprek verscheen, had ze al een licht vermoeden dat er iets niet pluis was aangezien twee mensen op de gang nogal luid op elkaar stonden te roepen om het al dan niet binnenhalen van een verkoop. Dan zijn we ’s avonds Verenas verdriet gaan verdrinken met een Stella in het Albert Park en daarna terug naar het CS- event in “The Fitzroy Beer Garden”. Opvallend was de aanwezigheid van nog drie andere Vlaamse deernes, wat betekende dat België die avond zowat het meest waren vertegenwoordig!

We hebben die avond nog andere nieuwe mensen ontmoet zoals een jongedame uit Taiwan, een Armeen, een Oostenrijker op “vakantie” ( in Oostenrijk kunnen ze geen Working Holiday Visa aanvragen, en die gast leek keihard op Kenneth), een architecte uit Kenia en een dokter uit Amerika. Naast de nieuwe gezichten hebben we ook enkele oude bekenden tegengekomen. Een hele groep gasten van het eerste couchsurfing event waaraan wij deelnamen, die ons meedeelden dat ze na dat event nog “efkes” zijn doorgezakt en ongeveer 300 dollar aan drank hebben opgesoupeerd. Ook Will was deze keer weer van de partij, deze keer zonder zijn vriend, Todd, omdat die terug naar Nieuw-Zeeland was voor zijn verjaardag!

Zondag zijn we naar “Lentils as anything” nabij Yarra Bend Park geweest. Dat is een restaurant waar je betaald wat je wil, afhankelijk of je het goed vindt of niet. Toen we arriveerden bleek er al een wachtrij te zijn van 10-12m (of toch zeer lang) met ongeveer 100 man voor ons. Terwijl we aan het aanschuiven waren kwam één van de medewerkers spontaan knuffels uitdelen. Dat wat exact wat we nodig hadden om de koude te verdrijven. Er waren verschillende gerechten waaruit je kon kiezen, waarvan je eigenlijk best van alles iets op je bord te schept. Er was ook dessert voorzien: een soort rijstebrij (maar het was geen rijst) met rozijnen. Dat was zeer lekker maar vrij zwaar!. Omdat het die dag niet zo warm was besloten we om het geheel af te sluiten met een warme chocomelk (soja eigenlijk), die ons allebei nogal misvallen is.

Terwijl we zaten te wachten op onze tram om tot aan Lentils te geraken, geraakten we aan de praat met een dame die in het bushokje zat te wachten op haar lift naar huis. Verena vroeg haar of ze toevallig geen vacatures hadden bij haar op het werk. En wonder boven wonder zochten ze nog “housekeepers” in het hotel boven de Aldi. Ze was zo vriendelijk om ons het nummer te geven en raadde ons aan om eens te bellen. 

’s Anderendaags belde Verena en regelde voor ons een “try out” ondanks het vreemd Engels van de persoon aan de andere kant van de lijn. To be continued...

Marieke

week 5 in Melbourne

28 oktober- 3 november

Maandagmorgen wachtte er ons een kleine ontgoocheling aan het ontbijt. Het luxueuze ontbijt van Melbourne International Backpackers werd vervangen door een eenvoudig ontbijt bestaande uit pannenkoeken. Maximaal drie per persoon (you greedy pigglets!) en omdat het al 8.30u was konden we net nog eentje bemachtigen! Om tien uur startte onze eerste werkdag met een introductie van onze kuiskompanen en werd de werkmethode uitgelegd. Ik wil niemand verder vervelen met een uitgebreide uitleg over je hoe je moet kuisen.

Omdat we met velen waren om te starten werden we in twee groepen opgedeeld en kwam Titian, een Duitser in ons werkgroepje terecht. Titian is een Duitser, excuseer een kerel uit Beieren! Hij is bracht wel animo in ons groepje. Na het werk vertrokken we voor een wandeling naar het strand van St Kilda. Na een wandeling van twee uur langs het strand van het linkse deel van de baai, besloten we van rechtsomkeer te maken zodat we voor sluitingstijd in de supermarkt om eten konden. We waren allebei niet echt bij de pinken en brachten een kant en klare maaltijd mee naar huis in plaats van een paar cordon blues! Lol!

Dinsdag zijn we net iets vroeger opgestaan zodat we misschien meer pannenkoeken konden bemachtigen! Daarna hadden we dan onze eerste echte werkdag voor de boeg en ondanks de vele kamers zijn we er toch in geslaagd min of meer rond te geraken. Daarna hebben we zowaar onze beste spaghettisaus tot nu toe gefabriceerd!

Woensdag zijn we na het werk vertrokken richting Melbourne City, terug naar de State Library voor het gratis internet! Eindelijk contact met de buitenwereld! Vlug nog enkele mailtjes versturen naar de vrienden en het web afzoeken naar vacatures en de namiddag was weeral gepasseerd. Het vooruitzicht naar het restje van de heerlijke spaghettisaus deed ons het water in de mond krijgen. Tot onze grote verbazing bleek onze saus pootjes te hebben gekregen! Teleurstelling alom! Door het gebrek aan ingrediënten zat het er niet in om deze saus te evenaren.

Marieke

Donderdag was een bijzondere “lazy day” na onze werksessie. Er kwam maar geen beweging in en dus zijn we dan maar in het hostel gebleven. We hebben uitgebreid gekookt die avond. Zelfgemaakte balletjes in tomatensaus met gestoofde worteltjes en aardappeltjes. Heerlijk!

Vrijdag zijn we dan na het werk direct (na een welverdiende douche) richting bibliotheek getrokken. Helaas waren we zodanig verdiept in conversatie dat we compleet de verkeerde weg hadden ingeslagen en waardoor we toen we uiteindelijk de bieb bereikten, er voor een gesloten deur stonden. Blijkbaar is de bib s’ vrijdag en in het weekend open tot 18u en niet zoals in de week tot 21 u. Nuja door het raam kwam er dan toch nog wat gratis wifi aangevlogen en zo waren we alsnog in staat om de mailtjes te lezen en die facebook te checken.

Na een uurtje tegen een glazen deur aangeleund te staan en te staren naar de schermpjes van onze gsms, zijn we dan afgezakt richting “The Fitzroy Beergardens”. Hetzelfde cafeetje waar we vorige week voor het eerst deelnamen aan het couchsurfing-evenement dat er elke vrijdag doorgaat. Er was opvallend minder volk, wat hoogstwaarschijnlijk te verklaren valt door de grote hoeveelheid Halloweenfeestjes. We hebben er Will leren kennen. Een Australiër die nog studeert en die zijn zetel dus aanbiedt op de couchsurfing site. Sympathieke kerel, die bij tijden een ietwat verveelde indruk naliet. Zijn vriend Todd, een Nieuw Zeelander, is een doctoraat-student die de evolutie van planten bestudeerd. Een zeer vriendelijke en grappige kerel, die ons heeft ingewijd in de bizarre drankcultuur die Nieuw Zeelanders er blijkbaar op na houden! Het is daar blijkbaar de traditie om op 2 november een gans krat (12 flessen van 650 cl) leeg te drinken. We waren uitgenodigd om dat drankspektakel te gaan aanschouwen. We hebben gepast, op de mooiste dag van de week (28 graden) leek het ons fijner om een park te gaan bezoeken. Dylan was ook weer van de partij en was aan het eind van de avond zo vriendelijk ons een lift te geven naar de tramhalte waar we aansluiting zouden hebben naar ons hostel. Helaas hebben we deze tram gemist en mochten we dus te voet naar huis. Na een klein uurtje wandelen kwamen we toe in het hostel, waar de Halloweenvierders nog een laatste sigaretje opstaken alvorens het bed in te duiken.

Aangezien het wat laat was vrijdagavond hebben we tot de middag in bed gelegen. Het was een bijzonder mooie dag en dus trokken we naar het “Yara Bend park”. Om het park binnen te treden moet er een brug overgestoken worden over de Yara rivier. Deze brug is voor fietsers en voetgangers. Door dit park zijn er echter een aantal wegen aangelegd, waarbij het verkeer bij tijden de sereniteit verstoorde. We hebben er wat in de zon liggen soezen en rond 15u besloten we om een wandelingetje te maken. We vonden een klein paadje dat langs de rivier liep. Een prachtig schouwspel aan planten en vogels ontvouwde zich voor ons in een zonovergoten riviervallei waar zo nu en dan een zuchtje wind de bladeren deed ruisen. Aan de overkant van de rivier zagen we een groot statig gebouw met een aantal kruisjes op het dak. Naast dit gebouw waren een aantal weides met paarden. We gingen de bocht om en hoorden muziek en het gezellige geroezemoes van een groepje feestvierders. Toen we wat beter zicht hadden op de oever aan de overkant, bleek er een huwelijksfeest gaande te zijn. Waarbij het bruidspaar en de gasten vergezeld werden van schapen.

Aangezien we niet zo goed wisten waar we juist waren besloten we om een ander pad in te slaan en zo dan terug te keren. We liepen nog een tijdje in de riviervallei en kwamen dan uiteindelijk op een van de wegen terecht die dus door het park lopen. We zijn dan maar de weg overgegaan en via een voetbalplein stonden we dan plots aan het beginpunt van onze wandeling! Na nog even van de zon te genieten op een bankje besloten we dan huiswaarts te keren. We besloten om de tocht naar huis te voet te ondernemen, en waren iets van een tweetal uur onderweg. Er was bijzonder veel volk op straat en het merendeel was chique opgekleed (lees: uiterst kort gerokte dames met lagen make up en zeer hoge schoenen waarop ze al wankelend hun extreem spannende, meestal zwarte kleedje naar beneden probeerden te trekken). Toen we bijna aan het hostel waren riep een kerel naar ons “Happy Derby Day”, wat dus de verklaring is voor al die opgemaakte gezichten, strakke jurkjes en natuurlijk ook voor al die mannen in pak (smelt :D).

Zondagochtend loeide de wind buiten, wat ons niet echt aanmoedigde om op te staan. Rond de middag hebben we dan genoten van een ontbijtje (corn flakes met yoghurt, apart super maar samen misschien toch niet zo een goed idee) en dan richting bibliotheek! We hebben wilde verhalen gehoord over een “wifitree” in de buurt van ons hostel. Helaas hebben we deze nog niet kunnen lokaliseren. Onze buurman Titian is net de kamer binnengewandeld en heeft zich bijna opgehangen in onze waslijn (die er al gans de week hangt en die hij dus zou moeten weten hangen), Marieke kwam even niet meer bij :D

Verena

Omdat we het kabeltje van het fototoestel vergeten zijn, zullen de foto's nog eventjes op zich laten wachten. We zullen ze nog mooi in de tekst zetten, maar de bib sluit nu, dus andere keer.

Week 4 in Melbourne

21 tot 26 oktober

Maandag was rustdag en hebben we niet veel uitgespookt. Dinsdag zijn we terug naar St Kilda getrokken om op zoek te gaan naar het Coffee Palace, die ook verbonden is aan de Australian Backpackers, de organisatie waarmee we al onze papieren geregeld hebben. Die konden antwoorden op nog enkele vragen die we hadden over Taks Refund en we vroegen ons af ze geen vacatures meer hadden. Toen bleek dat ze in het hostel zelf nog twee posities hadden voor de “kuisploeg”. In ruil voor gratis verblijf en een kleine som geld moeten we vier uur per dag poetsen gedurende vijf dagen van de week. Het houdt eigenlijk in dat we de kamers moeten stofzuigen, vegen en de bedden opmaken. Dit zorgt ervoor dat we voorlopig geen geld meer moeten uitgeven aan ons verblijf hier, wat onze grootste uitgavepost was tot nu toe. Omdat het maar enkele uren per dag is, maakt dat we nog tijd over hebben om op zoek te gaan naar een andere job. Een andere fulltime of iets aanvullend op dit werk, dat zien we nog wel.

Donderdag moesten we terug naar St Kilda, om onze nieuwe job te leren kennen, daar kregen we een rondleiding en werd ons uitgelegd hoe en wat we exact moeten doen. Hanna, de “big chief” en zelfverklaarde moederkloek beloofde goed voor ons te zorgen. Bovendien krijgen we een bed in de “Staff room” die veel mooier en properder zou zijn dan de ‘dorm rooms’. Daarna hebben we nog eventjes in de straten van St Kilda rondgedwaald en cv’s uitgedeeld, maar dat was niet bepaald succesvol.

Op vrijdag had ik mijn eerste jobinterview, zoals Verena ook bij de Cotton On groep, maar voor de volwassenen afdeling. Mijn gesprek ging door in South Warf DFO. Het was een zeer vriendelijke manager, maar er waren zoveel sollicitanten voor slechts twee posities dat de kans op slagen vrij klein is. Intussen blijven we verder zoeken. In dat shoppingcentrum hebben we nog veel cv’s uitgedeeld. Letterlijk elke winkel waar ze iemand zochten en dan nog enkele winkels waarvan we dacht dat het misschien wel leuk zo zijn om te kunnen werken.

’s Avonds hadden we ons aangemeld om deel te nemen aan een Couch Surfing-evenement, gezellig met enkele andere CS’ers babbelen een hapje eten en een drankje nuttigen. Ondanks de dure, maar niet echt lekkere drank en de beperkte hoeveelheid voedsel hebben we ons toch heel erg geamuseerd. Het was leuk om zoveel gelijkgestemde mensen tegen te komen. Mensen die uit alle uithoeken van de wereld komen en ook zoveel mogelijk de rest van de wereld willen zien. Die hopen zoveel mogelijk op te steken van anderen en misschien ergens een Couch te scoren! Tussen al deze aanwezigen zat Pieter een gast uit Wervik, die net vanuit Thailand was geland in Melbourne. Wat was het leuk om terug eens plat West-Vlaams te praten. We hebben ook nog enkele andere gasten ontmoet zoals Dylan, geboren in Sri Lanka, opgegroeid in Londen en die nu al tien jaar in Australië woont en werkt. En dan is er ook Sue, een meisje die zowat overal een beetje gewoond heeft binnen Indonesië. Ze is net als ons hier met een Working Holiday Visa. We hebben ook onze roommate uit het hostel tegen het lijf gelopen. Andrea komt uit Canada en heeft haar blijkbaar heel erg geamuseerd, want ze was pas heel laat thuis en beklaagde het haar ’s anderendaags ‘s morgens waarom ze dit zichzelf eigenlijk had aangedaan.

Wij hadden het ook laat gemaakt maar toch niet zo erg. De zaterdagmorgen zat er dan ook niet anders op dan onze slaap in te halen en daarna werd het tijd om onze rugzakken opnieuw te vullen zodat we zondag op tijd konden vertrekken. Op naar een nieuwe ervaring!

Zondag voor we vertrokken naar St Kilda, hebben we eerst nog volop gebruik gemaakt van ons resterende gratis internettoegang in Melbourne International Backpackers. Want in “The Coffee Palace” aka het hol van Pluto is het internet niet gratis en zullen we dus voorlopig er geen gebruik meer kunnen van maken. Terwijl we dus onze laatste MB aan het opsouperen waren aan leuke liedjes kwam onze Texaan in mijn ribben porren omdat hij toch niets beter te doen had. Hij moest pas in de avond naar het concert van Limp Bizkit en tot dan had hij de tijd om ons te “entertainen”. Hij toonde ons foto’s van zijn vier jaar oude dochter. Tegen dan was het tijd om afscheid te nemen.

Daarna zijn we met de tram richting St Kilda getrokken. Eenmaal aangekomen in “The Coffee Palace” kregen we onze kamer toegewezen. Kamer 16, de staff room. Wij waren voorlopig de enige in deze kamer. We zijn eerst nog gestopt in de supermarkt om eten en hebben we onszelf beloond met een zelfbereide en ‘succulente’ kip curry. De dag erna begon onze eerste werkdag dus kropen we vroeg onder de dekens om ’s anderendaags fris en monster aan de werkdag te beginnen.

Marieke 

Week 3 in Melbourne

14 oktober-21 oktober

Maandag zijn we naar het Melbourne Museum geweest. In het eerste deel van het museum was een tentoonstelling “First Peoples”. Daarin werd het verleden van de Aboriginals uitgelegd. Het scheppingsverhaal vertelt over de arend Bunjil, de schepper en de kraai Waa, de beschermer. Door een wisselwerking tussen vooroudergeesten en schepper werd het land gecreëerd. Er werd ingegaan op de verschillende gebruiken en voorwerpen. De Aboriginals maakten mantels uit possumhuiden. Die huiden merkten ze met allerlei tekens, zoals rivieren, bergen en moerassen, die uiteindelijk een plattegrond vormde van hun leefgebied.

Er was ook het verhaal van William Buckley, een gedetineerde die het gevangenissysteem ontliep en in de outback ronddoolde tot een Aboriginalstam hem opnam als een van hen. Hij leefde dertig jaar met hen samen totdat de Britten het land verder wilden koloniseren. Buckley ging in ruil voor amnestie terug bij de Britten wonen en liet de Aboriginalstam zomaar aan hun lot over.

Het meest opmerkelijke is weliswaar de onderdrukking die de Aboriginals moesten verduren onder de Britten. Wij waren in elk geval met verstomming geslagen dat tot in de jaren ’70 nog altijd enorm discriminerende wetten van kracht waren. Een voorbeeld daarvan is de wet om kinderen van hun moeders te scheiden om de kinderen zogenaamd ‘beschaving’ bij te brengen! De broers en zussen werden daarbij ook nog eens van elkaar gescheiden omdat dit hen gewoon beter uitkwam. Dat bekent generaties ontwrichte gezinnen, waarvoor de Australische regering zich pas recent heeft geëxcuseerd. Het zal misschien aan ons, twee zachte eitjes, liggen maar wij vonden dat best wel aangrijpend.

Het tweede deel van het museum ging over dieren. We zagen voornamelijk skeletten van dinosaurussen en een gigantische walvis.

Er waren ook veel opgezette dieren. Daar hebben we onze eerste koala en vogelbekdier gezien!! Ze beschikten over een uitgebreide collectie vlinders, kevers en andere insecten (ja ook de bedbug!).

En uiteraard enkel de griezeligste dieren waren levend. We zagen er de giftigste spin van Australië: “de Red Back spider”, maar ook tarantula’s.

Bij momenten kregen we toch wel eventjes de kriebels.

Bij de onderzeewereld zagen we oa. een gigantische inktvis en de lelijke plobvis.




In het derde deel van het museum werden allerlei gesteenten tentoongesteld. Omdat we lichtjes in tijdsnood zaten, het was intussen al sluitingstijd, hebben we dit deel heel snel doorlopen. Het opvallendste waren de grote (replica) goudklompen die in lokale mijnen zijn opgegraven en twee kleine stukjes gesteenten van Mars! De rest waren maar mineralen. De wandeling terug naar huis verliep in de regen, maar gelukkig waren we er allebei op voorzien.

Dinsdag hebben we een hele dag in de “State Library” vertoefd. We hebben er een tentoonstelling over de geschiedenis van het boek bezocht 'Mirror of the world, books and ideas'.


Er was een deel van de tentoonstelling gereserveerd voor lokale auteurs waaronder Cecilia May Gibbs die verhaaltjes schreef voor kinderen.


We werden op slag verliefd op “Snugglepot en Cuddlepie” en hun vele vriendjes.

Het zijn zo’n schattige figuurtjes en daarom delen we een klein stukje van het verhaaltje over Bib en Bub:

Bib of Bub

Bib and Bub: Their Adventures
Said Bib to Bub: “Let’s play cricket

And ask Mr. Stork to be the wicket.”

Mr Lizard, he bowled very fast

But Platypus didn’t let them past

Mr Roo hit hard and away he hopped

And made Bib run. Till he almost dropped

The little Rabbits ran about

Very handy men to scout

Stork looked down his nose

Feared the ball mighted hit his toes

Mr Bear played strong and steady

For Possum’s googlies, always ready

The crowd was large and very gay

Every one enjoyed the day

But the game was spoilt, An Emu tall,

leaned over the fence and swallowed the ball
(Sydney 1925; Cecilia May Gibbs)

Omdat we daar net iets te lang hebben vertoefd hebben we niet de volledige tentoonstelling kunnen zien tegen sluitingstijd. Daarna hebben we nog wat in de multimediaruimte/ kinderhoek van de bibliotheek rondgehangen want die bleef open tot 21u.

Woensdag hebben we ’s morgens een bezoekje gebracht aan “Victoria Market”. Dit is een openlucht markt waar allerlei lokale (en soms minder lokale) goederen worden verkocht. Het staat bekent om zijn verse producten. Daarna hebben we ons nogmaals richting bibliotheek begeven. Daar hebben we eerst het tweede deel van de tentoonstelling 'The changing face of Victoria' gaan bekijken.

Daar zagen we het harnas dat Ned Kelly gebruikte voor het plegen van overvallen. Hij was een beruchte crimineel en een held voor het gewone volk, die de politie meerdere malen te slim af was. Hij kwam samen met de rest van de Kelly Gang helaas gruwelijk aan zijn einde.

De rest van de dag zijn we in de bibliotheek blijven rondhangen omdat we daar gratis 'supersnel' internet hebben!

We sloten de dag af met een wandeling naar de ‘Flagstaff Gardens’, waar er een huisje te zien zou zijn. We zijn er echter tot nog toe niet in geslaagd dit te vinden. We hebben echter het vermoeden dat dit fameuze huisje zich mogelijk in een ander park bevindt.

Marieke

Donderdag hebben we een hagelstorm getrotseerd om te gaan solliciteren. Het gesprek op zich heeft hooguit 10 minuten geduurd, waarbij er eigenlijk bijzonder weinig in detail werd gegaan. Volgende week zou ik dan te weten komen of ik al dan niet geselecteerd ben. Marieke heeft een mailtje gekregen en mag volgende week vrijdag ook op gesprek gaan. Het is voor dezelfde winkelketen (Cotton On). We blijven wel nog doorzoeken naar andere jobmogelijkheden.

State Library

En dan vandaag vrijdag 18 oktober hopen we deze blog eindelijk up to date te krijgen en de link te delen zodat jullie ons een beetje kunnen volgen.

Hierbij maken we gebruik van het 'supersnelle' internet in de 'State Library'.

Donderdag was ‘D-day’: het eerste jobgesprek! Na zorgvuldig (of toch niet) op te hebben gezocht hoe we er moesten geraken vertrokken we. Na een bijzonder koude en natte tocht kwamen we aan een brug over de spoorwegen. We moesten erover, en in de verste zagen we bijzonder donkere wolken naderen. Toe we ongeveer halverwege de brug waren kregen we dan ook de volle lading. Een hagelbui over ons. Het was zelfs zodanig erg, dat we op een gegeven moment achterwaarts de brug aan het overlopen waren. Die hagelbollen op ons benen en voeten (ik had ballerina’s aan) waren echt pijnlijk. Aan de andere kant van de brug zijn we dan na een korte verlorenloop-sessie toch terecht gekomen bij het fameuze shoppingcenter.

Het gesprek ging gewoon in de winkel door, samen met een ander meisje. Het was een eerste kennismaking. Nuja het was een bijzonder oppervlakkig babbeltje van om en bij de tien minuten. Wat een mens niet over heeft voor een job, die dan helaas aan mijn neus is voorbij gegaan. Eenmaal terug thuis hebben we een lekker warme douche genomen.

Verena

Vrijdag zijn we naar een park gegaan waarvan we dachten dat het Friztroy Garden was maar het was eigenlijk Treasury Gardens. We hebben ons daar in het park gelegd, rijstkoeken en kiwi’s gegeten en vooral gelezen en geslapen!. We hadden nood aan een luilekkermomentje. De wandeling daarheen duurde twee uur dus de rust hadden we wel verdiend. Het koelde daarna helaas snel af, waardoor we genoodzaakt waren ons boeltje terug in te pakken en terug huiswaarts te keren.

Verena uitgelaten op vrijdagavond

Na het avondeten zijn we nog eventjes in de keuken blijven hangen om nog enkele rondjes te manillen.
Tot een Franse gast, Matthew (Mathieu vermoedelijk) ons vroeg of we wilden meedoen aan drankspelletje waarvoor hij onze kaarten nodig had. Om het in kort uit te leggen was het de bedoeling om zo snel mogelijk zat te worden (zoals eigenlijk elk drankspel). De eerste goon met witte wijn was nog redelijk om te drinken, maar die Fransen hadden blijkbaar niet echt smaak en kwamen na een korte pauze terug met een tweede goon met echt superzoete witte wijn, waarvan wij allebei lichte wurgneigingen kregen.

Voor zaterdag was er supermooi weer voorspeld dus trokken we onze kleedjes aan en vertrokken we vroeg om voor de “tweede” maal Fitzroy Gardens te bezoeken. Het weer was echt aangenaam deze keer, we kunnen eerlijk zeggen warm.

In dit park troffen we een serre aan die helemaal vervuld was met kleurrijke bloemen en andere planten.





Een beetje verder in het park kwamen we tot de vaststelling dat het huisje van Captain Cook (of liever zijn ouders) zich daar bevond. En niet in Flagstaff Gardens zoals we eerst dachten (ja die namen lijken ook zo hard op elkaar en er zijn ook zoveel parken in Melbourne). Het huisje was klein en ook laag en was helemaal niet aangepast aan de grote gestalte van Captain Cook. Er stond een dametjes voor het huisje gekleed in de toenmalige klederdracht (Of zoals Verena het stelt: een vree oud, lelijk kleed).





In dit park lag ook het pitoreske huisje van de tuinier van deze tuinen, Mr. Sinclair.


Er zou daar ook ergens een “Scarred tree” moeten gestaan hebben van de Aboriginals maar die stond niet duidelijk aangegeven en na een korte zoektocht konden we hem nog altijd niet vinden en hebben we het dan ook maar opgegeven.




Na een beetje verder te wandelen in het park kwamen we aan de “Fairy Tree”.
Dit zijn de restanten van een boom waarin een artieste allerlei figuren had uitgekerfd. Het waren allerlei verschillende kabouters, elfjes en super schattige beestjes die ze dan ook nog eens mooi beschilderd heeft.


Daarna hadden we genoeg cultuur gezien voor zo’n warme dag dat we besloten om ons in de schaduw van een grote boom te gaan deponeren. Naast ons waren enkele gasten Dodgeball (Tussen Twee Vuren) aan het spelen met soms grappige en voor hen pijnlijke momenten.
Elk met een boek en goed ingesmeerd waren we zoet voor enkele uren zonnebaden!

Zondag was het opnieuw prachtig weer, wel net iets meer wind, maar ideaal weer voor een lange wandeling naar Melbourne South Beach. Na een twee en halfuur durende wandeling langs parken; een gigantische zwemcomplex en straten vol met kleine huisjes met fleurige voortuintje kwamen we eindelijk aan op het strand. Toen zat er niet meer om dan nog wat te zonnebaden en te lezen! De wind waaide met momenten redelijk hard waardoor we tijdens onze wandeling terug naar het hostel opmerkten dat we enkele kilo’s zand rijker waren.

Marieke

Week 2 in Melbourne

7 oktober-13 oktober

Maandag hebben we een wandeling gemaakt langs alle arcades van de stad. Deze arcades zijn een soort van overdekte winkelstraten die vaak voorzien zijn van kunstige gietijzeren constructies.

De wandeling leidde ons ook via kleine steegjes die volgepropt zijn met eetgelegenheden. Deze al smalle straatjes zijn overladen met stoelen, tafels en parasolletjes. Wat een schouwspel aan kleuren en geuren oplevert.

Aangezien het weer niet echt meezat zijn we dan maar terug naar het hostel gegaan waar we nog wat verder zochten naar een job.

Dinsdag was het fantastisch weer en besloten we een tweede wandeling te ondernemen. Deze wandeling leidde ons eerst langs de rivier en zo de ‘Royal Botanical Gardens’ in.

We hebben een aantal uren door deze natuurpracht gelopen, en zagen er een mooi stel zwarte zwanen vergezeld door hun mini’s (die blijkbaar wit zijn bij de geboorte).



We hebben er een grote variëteit aan bloemen en vogels gezien. We hebben dan de wandeling hernomen en genoten van het mooie weertje.

Na een late lunch zijn we dan afgezakt naar de ‘Flagstaff Gardens’, een park nabij ons hostel. Ik heb er het boek dat Lien me gegeven heeft voor mij B-day ‘het profiel’ verslonden :D Marieke lag naast me te maffen. Terug in het hostel bleek Marieke een verbrand gezicht te hebben en mogelijk een zonneslag te hebben. Redder in nood bleek Flamigel die de roodheid al snel omtoverde naar een gezonder kleurken.

Woensdag zijn we naar het ‘Ian Potter instituut’ gegaan. Daar hebben we een tentoonstelling over woestijnen (‘Dust’), de afgebrande en heropgebouwde uniefgebouwen en een klassieke collectie bekeken. De klassieke collectie was bijzonder klein, maar bevatte wel een aantal prachtige exemplaren (beschilderd aardewerk uit de Griekse periode, beeldjes en Romeinse munten).

De laatste tentoonstelling omvatte een aantal Aboriginal kunstwerken.

Vb uit museum van Sydney, aangezien er geen foto's mochten worden genomen

De schilderijen vertellen allemaal een verhaal, maar dat staat niet vermeld op de infoborden bij deze werken. Er werd verteld dat de Aboriginalgemeenschappen eigenlijk niet echt positief staan tegenover hun kunst in Westerse musea. Ze willen hun cultuur niet echt delen met de Westerlingen. Een aantal kunstenaars lossen dit op door gewoon bv bomen te schilderen, al ontgaat ons waarschijnlijk een diepere betekenis.



In de namiddag zijn we dan nog eens naar St Kilda gegaan. We hebben er in de winkelstraat nog wat cv’s uitgedeeld en bijzondere winkeltjes ontdekt.

We zijn dan ook nog eens naar de botanische tuin gewandeld waar we ons innnerlijk kind volgden en een tijdje op de schommel hebben doorgebracht :D




Vrijdag hadden we plannen, maar daar werd een kruis over gemaakt toen ik in het bed van Marieke een beestje aantrof. Ik had eerder deze week een aantal beten op mijn arm, die uiteraard gigantisch waren opgezwollen. Allison (de hostelverantwoordelijke) bevestigde ons vermoeden BEDBUGS! De rest van de dag hebben we al onze kledij gewassen, onze zakken en de rest van onze spullen in zakken gestoken die ze de dag erna in de zon zou leggen. De warmte van de zon doodt de rest van de beestjes. Die nacht hebben we niet zo goed geslapen in onze nieuwe kamer, maar tot nog toe blijken we bedbugfree :D Een pro aan deze mindere situatie is dat al onze kledij een gratis wasbeurt heeft gekregen!

Zaterdag zijn we opnieuw naar de ‘Flagstaff Gardens’ gegaan waar we in de zon genoten van een pintje en een spelletje manillen. Zondag was het weer slecht en hebben we dan maar terug naar werk gezocht en wat aan de blog geschreven. 

Verena

Week 1 in Melbourne

4 oktober-6 oktober

We hebben een goedkoop hostel gevonden waar we dan maar boekten voor een week. Vermeldenswaardig uit ons eerste week is de ontmoeting met een couchsurffer, Ollie (Dance), vrijdag 4 oktober. We hebben een profiel aangemaakt op de couchsurfsite, en hij stelde zelf voor om bij hem op de zetel te gaan crashen. Nuja bleek achteraf dat hij de zetel van zijn ouders bedoelde, aangezien de 40-jarige keirel niet over een eigen thuis beschikt en ook eigenlijk geen job heeft. We wandelden langs de kuststrook bij St Kilda, waar hij ons een aantal dingen kon over bijbrengen. Zo wist hij ons te vertellen dat het eigenlijk een bijna afgesloten baai is, en dus niet echt aan de open zee lag. Hij toonde ons ook een restaurant waar je zelf bepaald wat je betaald. We hebben dan ook nog kort eens naar de botanische tuin gaan kijken, en daar verliet Ollie ons om partycrashers tegen te houden (op een verjaardagsfeestje van een veertienjarige). Ik denk dat het vrijwel uitgesloten is dat we nog bij Ollie zullen gaan maffen J

Zaterdag en zondag hebben we dan onze cv’s gaan uitdelen. Het was niet echt een onverdeeld succes, aangezien 70% van de winkels die we bezochten uitsluitend online cv’s aannemen. Zondag hebben we ons dan ook vol overgave op die sites gestort, maar ons enthousiasme werd vrijwel direct in de kiem gesmoord toen bleek dat voor iedere sollicitatie een waslijst aan vragen moest worden ingevuld. We hebben een tiental cv’s doorgezonden en nu is het dus afwachten!

Wat enorm opvalt hier in Melbourne zijn mensen met haarkleuren die verre van natuurlijk zijn. Aangezien ze met zoveel zijn spelen we bingo. Iedere keer we iemand spotten met knalroze, grasgroen of een andere vreemde haarkleur voegen we die toe aan ons lijst. Om elkaars aandacht te vestigen op de meestal prachtcreatie zeggen we dan bingo!

Verena

Laatste dagen in Sydney

Maandag 30 september, dinsdag 1 oktober en woensdag 2 oktober

Maandag zijn we der rest van onze kledij terug gaan ophalen vanuit de gratis opslagplaats. Na een zeulsessie in de zon pufte Marieke met een piepstemtje, pauze in het park? We hebben maandag eigenlijk bijzonder weinig uitgestoken. Uitgerust van ons weekend zijn we dinsdag dan naar het strand getrokken.

We hebben er de wandeling gedaan van Bondi beach naar Coogee beach. Een wandeling over paden en rotsen. Aangezien we pas ronds 16 u zijn vertrokken hebben we de zon zien zakken in de zee :D

De hemel kleurde rood, orange en alle tussenkleuren, die door de bewolking een heel zacht en pluizig lichtspel vormde. De wandeling leidde ons naar een drietal kuststroken die sterk leken op Bondi beach, maar iets kleiner waren.

 

Woensdag spendeerden we in het park, waar we getuige waren van een staatsbegrafenis aan het Anzac Memorial. Om 19 u stapten we dan op de bus, Firefly Express, richting Melbourne. We reden 11 uren met een drietal tussenstops. Toen we eindelijk aankwamen om 7 u s’ochtends donderdag 3 oktober in Melbourne werden we overvallen door de kou en de regen.

Verena

The Blue Mountains

Vrijdag 27 september

Voor we vertrokken naar “The Blue Mountains” hebben we eerst nog een bezoekje gebracht aan de “Botanical Garden”. Daar troffen we tot onze grote verbazing nog een exemplaar van die bijna uitgestorven boomsoort aan. Verena had maar een klein beetje last van de pollen! (aja want het is hier lente maar dat viel haar pas drie dagen later in dat ze misschien last zou kunnen hebben van hooikoorst). Na het zien van de omgevallen drakenbloedboom, beslisten we dat we genoeg bomen gezien hadden en dat we eerder nood hadden aan een siesta. Daarna zijn we nog snel inkopen gaan doen voor het weekend en moest ik op de laatste knip nog teruglopen om batterijen aangezien die uit mijn zaklamp al leeg waren. Vlug de trein op richting Epping.

Na een korte wachtpauze in de koude, kwam Antoine Khawaja, onze eerste Couchsurfing buddy, ons oppikken met zijn VETTE 4x4.

Daar ontmoeten we ook onze andere twee reisgezellen Ev aka Evangeline, de Franse au pair en Ashton, de Canadese, die Belgische roots bleek te hebben (haar grootmoeder heet Apers!).

De rit naar de Blue Mountains werd door Antoine zonder probleem vol getaterd met allerlei weetjes over Australische outback.

Een eerste stop hielden we op een uitkijkpunt over de “Three Sisters”. Het was al donker maar onder een prachtige sterrenhemel en sferische verlichting waren deze rotsen nog altijd even impressionant en misschien zelfs mooier dan overdag.

Daarna trokken we richting onze eerste kampeerplaats waarbij we onze eerste echte wilde dieren tegenkwamen. We zagen niet alleen de gebruikelijke walabies/kangoeroes, die we echt in dozijnen zijn tegengekomen. Maar ook de ozo schattige wombats, die wellicht de schrik van hun leven hebben opgelopen door de felle halogeenlampen van de 4x4. Er was ook nog één possum die zich een ongeluk had verschoten en vlug een boom in kroop. Eenmaal op de kampeerplaats, hebben we vlug onze tenten op gezet om tegen middernacht aan ons avondeten te beginnen. Het werd macaroni met kaassaus, die eigenlijk niet te vreten was, maar we hadden honger. Antoine heeft op zijn eentje minstens één kilo lamsworsten met chili verorberd!Oh baby!

Er gold in principe een algemeen vuurverbod maar praktisch iedereen lapte dit aan zijn laars. Alleen Antoine heeft zich kunnen beheersen tot na middernacht omdat het dan een andere dag was! De marshmallows die we eigenlijk boven het vuur moesten roosteren waren tegen dan wel al op. Door de felle wind werden we regelmatig uitgerookt. We zijn dan maar in ons tentje gedoken en om de koude te verdrijven zijn we dicht tegen elkaar gekropen.

Zaterdag 28 september

Zaterdagmorgen werden we gewekt door de warmte die ons uit ons tentje dreef. Na een snel ontbijt, kregen we van Antoine onze eerste les rond “Bush Tucker” of voedsel die je kan vinden in de outback. Hij toonde ons verschillende planten die eetbaar zijn.

Mermaid Cave

Antoine leerde ons dat een soort riet, eenmaal ontdaan van zijn buitenste bladeren, kan worden opgegeten. Het smaakte naar iets tussen gras en prei. Er was ook een plant (Banksia) waarvan het sap uit de bloem naar honing smaakte. En een andere bloem van een plant met een duivelskopje is ook eetbaar.

Daarna stapten we opnieuw de 4x4 in en trokken we hoger de bergen in. De eerste stop was Mermaid Cave, die het decor vormde voor de film Mad Max met Mel Gibson in de hoofdrol.

Daarna zijn we enkele uitzichtpunten over de valleien van “The Blue Mountains” gaan bekijken, onder andere Twin Falls.





Voor de lunch hielden we halt op een ingesloten helling, waar wij gezellig uit de wind konden picknicken maar de bomen rondom ons enorm lelijk te keer gingen.

We zijn hierna verder gereden om nog meer uitzichten en watervallen te gaan bezichtigen.





We zijn terwijl Antoine nog enkele inkopen ging doen voor het avondeten zijn wij met z’n vieren de “Three Sister” overdag nog eens gaan bekijken. Aan deze rotsformatie is een Aboriginal legende verbonden.

Het vertelt het verhaal van drie zussen (Wimlah, Meehni en Gunnedoo) uit de Katoomba-stam die verliefd werden op drie mannen uit de Nepean-stam. Omdat dit niet naar de zin was van de stamoversten brak er oorlog uit.
En om de drie zussen uit de handen van de concurrerende stam te houden besloot een wijze

man van de Katoomba-stam hen te veranderen in rotsen. Helaas stierf deze wijze in de strijd waardoor de betovering over de zussen niet meer ongedaan werd gemaakt. En tot op de dag van vandaag is de spreuk nog niet opgegeven.

Als afsluiter van de dag, voor we naar de kampplaats reden om te barbecueën, hielden we halt bij Pulpit Rock. De wind stond nogal hevig en dat maakte het bezoek aan dit uitzichtpunt nog spectaculairder. De wind sleurde ons bijna mee zodat we met momenten op de wind konden gaan liggen. Om nog maar te zwijgen over het prachtige zicht die we hadden in de vallei.

Daarna reden we richting kampplaats waar Antoine zijn vrienden, Charlie, Suzie en Patrick ons opwachten: oh baby!

Het was een barbecue om “U” tegen te zeggen. Terwijl Charlie de bbq aanstak bracht Suzie hopen en hopen eten naar boven. En daar stonden wij dan met ons blik ‘bonen in tomatensaus’. Gelukkig zagen ze ons watertanden en lieten ze ons meegenieten van hun heerlijke wrap met kippenbrokjes en lookboter! Als dessert hebben we opnieuw marshmallows gegeten tot onzen bek ervan toeplakte. Dan was het moment aangebroken om spookverhalen te vertellen. Charlie vertelde ons het verhaal van een witte koala met een rode vlek op zijn pels. Dit beest kwam voor in de Blue Mountains en werd de “dropdead bear” genoemd. Wanneer je ’s nachts buiten loopt moet je heel goed uitkijken, want als je hem tegenkomt en hij kan je recht in de ogen kijken, dan verslindt hij je met huid en haar.

Het was eigenlijk niet echt toegelaten om vuur te maken en daarom werd enkel gestookt in de kolenbak van de bbq. Omdat Antoine en Patrick plots dachten dat ze een Ranger hoorden, werd vlug het deksel op de kolenbak geplaats waardoor wij werden uitgerookt tot de tranen in ons ogen stonden en we bijna niet meer bijkwamen van het hoesten. We zijn dan maar de tent ingedoken voor een korte nacht.

Zondag 29 september

Aangezien Charlie heel vroeg was gaan slapen vond hij het gepast om ons vroeg wakker te maken door stokken en aarde op onze tent te smijten onder het mom gratis wekdienst. Na het ontbijt, bestaande uit chocolademuffins en appels, waren we klaar voor het echte 4x4- avontuur! Oh baby!

We hielden eerst halt bij de glow worm cave. Zoals de naam het zegt gaat het om een grot met gloeiwormen! Maar het was echt wel mooi. Het had iets feeëriek.

Daarna hebben we nog wat verder gecruised door Deurle (Jérome), euh... The Blue Mountains. Na het middagmaal reden we verder naar Sunny Side Ridge, een rotsformatie met fantastische dieptezichten. We hebben ons 4x4 avontuur afgesloten met een ritje op het “Black Fellow Hands Track”.

Sunny Side Ridge

Sunny Side Ridge

Op de weg naar huis reden we bij zonsondergang nog eens lang Lake Lyell, een meer waar ze een stuwdam opgebouwd hadden. Eenmaal terug in Epping wachtte ons enkel nog een treinrit terug naar Sydney Central. Na een korte douche kropen we moe maar voldaan ons bedje in.

Antoine had een stopwoordje: Oh baby, die wij na een weekendje onbewust ook overnamen. Oh baby!

Marieke

Taronga Zoo

Donderdag 26 september

Vandaag hebben we de Hop On-Hop off boot vanuit Circular Quay genomen naar Taronga Zoo. Het was redelijk winderig, waardoor de bemanning moeite had om aan te meren. Vanop die boot hadden we een prachtig zicht op “The Operahouse” en "The Harbour Bridge".

Na het aanmeren, moesten we nog een kleine stukje wandelen tot aan de ingang van Taronga Zoo. We hebben eerst een lunchpauze ingelast met vreemde geluiden op de achtergrond. Die geluiden bleken uit het zeehondenbassin te komen.

We zagen er ook deze schattige pinguins. Hun buitelingen in het water moesten we gewoon vastleggen :D Helaas wil het filmpje voorlopig niet uploaden, maar we zoeken naar een oplossing. Eventjes geduld dus!

We zagen in de zoo voor het eerst kangoeroes en wallabies (maar vraag ons niet naar het verschil tussen de beide).



De platypus (vogelbekdier) viel helaas niet te bespeuren, maar de echidna (mierenegel) was zo schattig en maakte alles goed. De Tasmaanse duivel was op het eerste zicht ook verdwenen tot we hem languit op zijn rug in zijn donker nest zagen “knurren”. Daarna zijn we naar de zeeleeuwenshow en de vogelshow gaan kijken.




De sneeuwuil die al tien deze show opvoerde besloot net vandaag om er de brui aan te geven tot groot jolijt van het publiek, maar de crew was lichtjes in paniek omdat de volgende vogel, een papegaai, zijn natuurlijke vijand is.

Het spectaculairst aan de show was een gier met een vleugelspanwijdte van drie meter, die door de sterke wind zich in allerlei bochten moest wringen om op de voorziene plek te kunnen landen.

We hebben ook nog een heel zeldzame boom gezien die stamt uit de tijd van de dinosaurussen, waarvan men dacht dat hij uitgestorven was.

Na wat verloren te zijn gelopen , één giftige spin en een paar schattige springmuizen later zat de dag er al op.

De terugtocht met de boot verliep nog woester dan de heenreis.


Na het avondeten hebben we onze rugzakken gemaakt om ‘s anderendaags te kunnen vertrekken op avontuur met Antoine door “The Blue Mountains”!

Marieke